Προσκύνημα στο Καβούσι Κισσάμου με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σίβα Φαιστού « Θέμος Κορνάρος»

Υπάρχουν οδοιπορικά που δεν μετριούνται σε χιλιόμετρα, αλλά σε ανάσες, σε μικρές μετατοπίσεις της ψυχής. Μια τέτοια πορεία πραγματοποίησε προσφάτως ο Σύλλογος του Σίβα Φαιστού « Θέμος Κορνάρος» οργανώνοντας εκδρομή-προσκύνημα στον τάφο του Αη Γιάννη του Ξένου, στο ιστορικό και ευλογημένο Καβούσι Κισσάμου. Ένα ταξίδι που δεν έγινε απλώς για να δούμε έναν τόπο, αλλά για να συναντήσουμε την παράδοση,  τη μνήμη της πίστης που δεν φωνάζει αλλά ψιθυρίζει βαθιά μέσα μας.

Ακροπατεί στις γάγλες της ψυχής μας όπως και ο Άη Γιάννης ο Ξένος… « […] Η ανάγκη μου η περισσή κι ο πόθος ο μεγάλος νά μαι στ’ αχνάρια του Θεού και προσευχές να κάνω, μ’ οδήγησαν και μ’ έφεραν στο τέλος του σκοπού μου, εις της Κισσάμου την Ακτή, στη Δύση του νησιού μου. […]»*

Το πρωινό εκείνο, ο δρόμος ανηφόριζε μαζί με τις σκέψεις μας. Πίσω μας, ο τόπος μας, ο Σίβας με την απλότητα και τη δύναμή του, μπροστά μας το Καβούσι, που εδώ και αιώνες φυλάγει σαν θησαυρό τον ασκητικό βίο του Αγίου Ιωάννη του Ξένου. Η διαδρομή, στενή και ορεινή, έμοιαζε να μας καλοδέχεται, καθώς το φως απλωνόταν πάνω στις πέτρες σαν αρχαία ευχή.

Όταν φτάσαμε, ο αέρας μύριζε θυμάρι και ασκητική γαλήνη. Δεν είναι τυχαίο σε τέτοιους τόπους νιώθεις βαθύτερα την σιωπηλή ιστορία όσων πέρασαν πριν από εμάς. Ο Αη Γιάννης ο Ξένος, προστάτης και παρηγορητής, ασκήτευσε με εκείνη τη σεμνότητα που μόνο οι αληθινοί άγιοι γνωρίζουν. Κι εμείς στεκόμασταν μπροστά στον τάφο του, βυθίζοντας την ματιά στην φιλοτεχνημένη ζωή και το έργο του πάνω στο αρκοσόλιο, με μια αίσθηση πως ο χρόνος είχε σταματήσει  ή ίσως πως είχε πάρει μια βαθιά ανάσα μαζί μας.

Τα μέλη του Συλλόγου του Σίβα με τον πρόεδρο κ. Τίτο Ταγαράκη και την ακούραστη και πάντα χαμογελαστή κ. Δέσποινα Παπαδάκη μέλος του ΔΣ του συλλόγου,  συγχωριανοί αλλά και από τα διπλανά χωριά, άνθρωποι με πίστη αλλά και με βαθιά συναίσθηση της πολιτιστικής τους ταυτότητας, δεν πήγαν εκεί για μια τυπική επίσκεψη. Πήγαν για να ανοίξουν έναν διάλογο με το παρελθόν, για να αντλήσουν δύναμη από μια μορφή που σημάδεψε την κρητική πνευματικότητα. Οι μεγαλύτεροι θυμήθηκαν ιστορίες από τους παππούδες τους,  οι νεότεροι τις άκουσαν σαν να λαμβάνουν μια πολύτιμη κληρονομιά. Σε κάθε βλέμμα, μια συνέχεια. Σε κάθε κουβέντα, μια απόδειξη ότι οι ρίζες δεν μας κρατούν πίσω, αλλά μας δίνουν κατεύθυνση.

Και μέσα σε εκείνη τη γαλήνη, ο καθένας μας έκανε το δικό του μικρό «προσκύνημα» μέσα του: άλλος για τους δικούς του ανθρώπους, άλλος για ένα βάρος που ήθελε να αφήσει πίσω, άλλος για ένα ευχαριστώ που ντρεπόταν να πει δυνατά.

Όμως πέρα από την πνευματική διάσταση, το οδοιπορικό αυτό είχε και μια άλλη, εξίσου σημαντική: ήταν μια πράξη κοινοτικής συνοχής. Σε μια εποχή που όλα τρέχουν γρήγορα, που οι άνθρωποι απομακρύνονται ακόμα κι όταν ζουν πλάι-πλάι, τέτοιες διαδρομές μάς ξαναδένουν. Μας θυμίζουν πως η παράδοση δεν είναι μουσειακό έκθεμα, αλλά ζωντανή, αναπνέει μαζί μας και χρειάζεται ανθρώπους σαν τον Σύλλογο του Σίβα «Θέμος Κορνάρος», που δεν φοβούνται να την υπηρετήσουν με σεβασμό και αγάπη.

Φεύγοντας από το Καβούσι, το φως είχε αλλάξει. Το ίδιο κι εμείς, έστω και λίγο. Γιατί κάθε προσκύνημα, μικρό ή μεγάλο, είναι μια υπόσχεση: ότι δεν ξεχνάμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και προς τα πού θέλουμε να πορευτούμε.

Κι αυτή η υπόσχεση, ίσως, είναι το μεγαλύτερο θαύμα.

*Απόσπασμα από το ποίημα που έγραψα για τον Αη Γιάννη τον Ξένο, μέρος του οποίου βρίσκεται στις σελίδες του βιβλίου του.

Εύα Καπελλάκη Κοντού [Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος & ραδιοφωνική παραγωγός]