Συντονισμένη Αδράνεια: Η Συνενοχή των Ισχυρών και το Αίμα της Γάζας

Κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο που μεγαλώνουν τα παιδιά μας, καίγονται τα κορμιά των παιδιών της Παλαιστίνης. Κι εμείς, πολίτες της γης, θεατές καθηλωμένοι μπροστά σ’ ένα θέατρο αίματος που παίζεται ξανά και ξανά. Με σκηνοθέτες τους ισχυρούς της γης και θεατές τους ανίσχυρους· εκείνους που ακόμη πιστεύουν στον άνθρωπο. Στη Γάζα, δεν πέφτουν απλώς βόμβες,  πέφτει η ίδια η έννοια της ανθρωπιάς. Πέφτει με πάταγο η δήθεν ουδέτερη φωνή των διεθνών οργανισμών, των συμβουλίων και των συνθηκών που όταν τα χρειάζεσαι, σωπαίνουν σαν να ’ναι περασμένα με μολυβένια σιωπή. Κι η ελπίδα; Κοντανασαίνει, ματώνει, προσπαθεί να σταθεί σ’ ένα ξεθεμελιωμένο τοπίο, σ’ ένα κομμάτι ουρανού χωρίς αέρα.

Η ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα δεν εμποδίζεται. Πνίγεται. Πνίγεται από στρατιωτικές εντολές, γραφειοκρατικές διατυπώσεις, και πολιτική δειλία. Διψάει για ελευθερία η Γάζα κι εκείνοι τής δίνουν συσσίτια σε κοντέινερ και δήθεν “διαδρόμους ασφάλειας”, που οδηγούν σε λάκκους. Γιατί τα παιδιά δεν θέλουν αλεύρι· θέλουν ζωή. Και οι ισχυροί; Τι κάνουν οι κρατούντες του κόσμου, οι λέοντες με τα κοστούμια και τις σημαίες τους; Συνεδριάζουν. Καταδικάζουν “με επιφύλαξη”. Εκδίδουν ανακοινώσεις, κοιτούν το ρολόι, αλλά ποτέ τα μάτια των παιδιών που καίγονται. Δεν πρόκειται για αδυναμία. Όχι, μην ξεγελιόμαστε, πρόκειται για συντονισμένη αδράνεια. Για μια απόφαση να μην αναχαιτιστεί το κακό· να του αφεθεί χώρος να προχωρήσει, με την έγκριση της “αδυναμίας” τους. Η σφαγή στη Γάζα είναι μια πολιτισμένη βαρβαρότητα. Μια γενοκτονία με την υπογραφή της σιωπής. Κι η σιωπή αυτή, φίλε αναγνώστη, δεν είναι απλώς ενοχή. Είναι συνενοχή. Είναι το αργυρώνητο νόμισμα που αλλάζει χέρια σε διπλωματικά τραπέζια, για να μην ανοίξει ούτε ένα πέρασμα σωτηρίας. Ένα σακί ρύζι ή ένας σταυρός δεν αλλάζει τίποτα, όταν το έγκλημα συνεχίζεται με τη βούλα του νόμου.

Και ποιος νόμος; Εκείνος που αναγνωρίζει το δίκαιο του ισχυρού. Εκείνος που έχει μάθει να βαφτίζει το αίμα “παράπλευρη απώλεια”, και το σφαγείο “σύγκρουση”. Η Γάζα είναι το σπλάχνο της γης που αιμορραγεί κι ο κόσμος κοιτάει αλλού  στο χρηματιστήριο, στις εκλογές, στα τηλεπαιχνίδια.

Ουρλιάζει η γη εκεί· κι η ανθρωπότητα βουβαίνεται. Έχουν περάσει μήνες – ίσως χρόνια – και το ψέμα συνεχίζει να πλασάρεται ως ρεαλισμός. Μας θέλουν κουρασμένους, συνηθισμένους στο δράμα. Μας ταΐζουν με αριθμούς, όχι με ονόματα. Δεν είναι νηστικοί στη Γάζα, είναι εγκαταλελειμμένοι. Εγκαταλελειμμένοι από εκείνους που θα μπορούσαν να σώσουν, από εμάς.

Όχι, δεν φταίμε όλοι το ίδιο. Όμως, όλοι καλούμαστε. Καλούμαστε να μην καταπιούμε την τηλεοπτική λήθη. Να μη συμφιλιωθούμε με το “τίποτα δεν αλλάζει”. Γιατί ο πιο ύπουλος τρόπος να πεθάνει ο κόσμος, είναι η απάθεια.

Στους δρόμους της Γάζας δεν περπατούν πια άνθρωποι, περπατούν φαντάσματα. Μάνες χωρίς παιδιά, παιδιά χωρίς αύριο. Και πίσω απ’ αυτά, μια ανθρωπότητα που υπνώττει μπροστά στην οθόνη της, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι και τη συνείδηση στο αθόρυβο.

Η σιωπή μας είναι θάνατος. Η ουδετερότητά μας, πρόφαση. Η κατανόησή μας προς τις “σύνθετες γεωπολιτικές ισορροπίες” είναι ο μανδύας που φοράμε για να μην παραδεχτούμε πως φοβόμαστε. Ή πως απλώς δεν μας νοιάζει πια. Κι όμως, η αλήθεια είναι απλή όσο ένα ποτήρι νερό, όσο μια σταγόνα αίμα. Δεν υπάρχουν δύο πλευρές όταν βομβαρδίζονται νοσοκομεία. Δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις όταν τα ερείπια έχουν μέσα παιδικές ψυχές.

Το δράμα της Γάζας δεν είναι πια μόνο των Παλαιστινίων. Είναι το τεστ της ανθρωπιάς για όλον τον πλανήτη. Και αποτυγχάνουμε.

Μα ίσως… Ίσως υπάρχει ακόμα χρόνος. Αν ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει να πονάς για τον Άλλον. Αν βγάλουμε τα φίμωτρα της απάθειας και φωνάξουμε με λέξεις και πράξεις. Αν πάψουμε να ζητούμε ευσπλαχνία από εκείνους που προγραμμάτισαν τον θάνατο.

Ας γίνει η φωνή μας ρήγμα στην αδράνεια. Κραυγή μέσα στη σκοτεινιά. Όχι άλλο δάκρυ, όχι άλλη σιωπή. Μονάχα φως, πράξη και Αντίσταση!

Γενοκτονία των Παλαιστινίων, φωτο αρχείου

Γάζα, πείνα. Πηγή Associated Press

Εύα Καπελλάκη Κοντού [Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος & ραδιοφωνική παραγωγός]