Σάκκαρη: Όλοι από τον καναπέ μας καλοί είμαστε! | Blog – Δημήτρης Μύτικας

Η αποτυχία στις μέρες μας δεν συγχωρείται. Όχι γιατί είναι ασυγχώρητη, αλλά γιατί έχει κοινό. Η ήττα της Μαρίας Σάκκαρη στο Τόκιο έγινε ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που κρίνει πιο εύκολα απ’ όσο κατανοεί. Γράφει ο Δημήτρης Μύτικας.

Ο αθλητισμός είναι στιγμές! Νίκες, ήττες, χαρές, λύπες. Βέβαια, υπάρχουν κι αυτά τα γεγονότα που πρέπει να βρίσκονται σε δεύτερη. Η ήττα της Μαρίας Σάκκαρη στον πρώτο γύρο του τουρνουά στο Τόκιο από τη Λέιλα Φερντάντεζ δεν αποτέλεσε το τέλος ενός τουρνουά, αλλά την αρχή για μία νέα συζήτηση για το τί σημαίνει να είσαι επαγγελματίας αθλήτρια, γυναίκα και δημόσιο πρόσωπο σε μια εποχή όπου το διαδίκτυο έχει γίνει πεδίο κρίσης και τοξικότητας.

Η Ελληνίδα τενίστρια τα ξημερώματα της Τρίτης (21/10) ηττήθηκε με 7-6(5), 6-4 από την Καναδή τενίστρια. Στο εν λόγω ματς, η 30χρονη πήρε αρκετές φορές το προβάδισμα και συνάμα το πάνω χέρι στα σετ. Έχασε τρία set points και εν τέλει αποκλείστηκε από το ασιατικό τουρνουά. Για πολλούς εκεί έξω το παραπάνω γεγονός έγινε η αφορμή να ξεσπάσουν. Από την ασφάλεια του καναπέ, πίσω από ένα ψευδώνυμο και ένα προφίλ χωρίς πρόσωπο, με… όπλο το πληκτρολόγιο.

Απειλές, ύβρεις, ευχές για κακό… Και όλα αυτά προς μία αθλήτρια που συνεχίζει σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου να εκπροσωπεί την Ελλάδα. Ενός έθνους που ξεχνά εύκολο το πόσο δύσκολο είναι να μείνεις στην κορυφή και πόσο άνετο και χωρίς συνέπειες το να κρίνεις πίσω από μία οθόνη.

Αναμφίβολα, ζούμε σε μια εποχή όπου η ευκολία του σχολίου έχει αντικαταστήσει την ουσία της συμμετοχής. Όπου ο καθένας νιώθει ότι δικαιούται να κρίνει τους πάντες, χωρίς να έχει βιώσει τίποτα από όσα εκείνοι περνούν. Και το χειρότερο είναι πως τις περισσότερες φορές νομίζει πως έχει το δικαίωμα να κρίνει. Αυτό, όμως, δεν είναι “κριτική”, αλλά μία κοινωνική παθογένεια που έχουμε αφήσει να ριζώσει.

Καθισμένοι στον καναπέ μας, όλοι καλοί είμαι! Δεν ιδρώνουμε, δεν πονάμε, δεν αποτυγχάνουμε δημόσια. Δεν βγαίνουμε μπροστά με την κάμερα στο πρόσωπο και όλη τη χώρα να μας κοιτά.

Η ήττα της Σάκκαρη στο Τόκιο δεν είναι είδηση. Είδηση είναι η ευκολία με την οποία κάποιοι άνθρωποι μετατρέπουν την αποτυχία κάποιου άλλου σε ψυχαγωγία. Είδηση είναι η ανάγκη να μειώσεις έναν αθλητή, μόνο και μόνο για να νιώσεις για λίγο σημαντικός. Είδηση είναι πως πίσω από κάθε προφίλ που δέχεται τέτοια μηνύματα, υπάρχει ένας άνθρωπος που πληγώνεται, ακόμη κι αν δεν το δείχνει.

Η Σάκκαρη έκανε αυτό πρέπει να κάνουν όλοι! Μίλησε. Είπε την αλήθεια της και απέδειξε σε όλους πως η δημοσιότητα δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Χωρίς να ψάξει δικαιολογίες, δεν επιτέθηκε σε κανέναν. Δεν προσπάθησε να ωραιοποιήσει μία σεζόν με σκαμπανεβάσματα. Μοιράστηκε τη δυσκολία της χρονιάς που πέρασε, παραδέχτηκε πως δεν πήγαν όλα όπως θα επιθυμούσε και ευχαρίστησε όσους εξακολουθούν να την πιστεύουν. Και το πιο σημαντικό· αποφάσισε να βάλει μία τελεία για φέτος. Να πάρει μία ανάσα και ν’ ανασυνταχθεί.

Ο αθλητισμός δεν είναι reality. Δεν έχει τέλειους πρωταγωνιστές, ούτε σενάρια επιτυχίας. Έχει ανθρώπους που ζουν μέσα στο ρίσκο και την αμφισβήτηση. Κι αν κάτι πρέπει να θυμόμαστε από αυτή την ιστορία, είναι πως ο αληθινός πρωταθλητής δεν είναι αυτός που δεν χάνει ποτέ. Είναι αυτός που, όταν πέσει, βρίσκει τρόπο να σταθεί ξανά όρθιος.

Κι η Μαρία Σάκκαρη, όσο κι αν πονάει τώρα, θα το κάνει ξανά. Γιατί σε αντίθεση με τους «καναπεδάτους», εκείνη δεν κρίνει. Παλεύει.