Roland Garros, Ναδάλ: Ένα τραγούδι για τις χαμένες βδομάδες | Blog – Δημήτρης Οικονόμου

Ο Δημήτρης Οικονόμου γράφει για τον Ράφα Ναδάλ και το (πιθανότατα) τελευταίο του παιχνίδι στο Roland Garros, στην επιστροφή που αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματα της καριέρας του.

Σε μία γωνιά του Παρισιού το κορτ «Philippe Chatrier» στέκει επιβλητικό, κουβαλώντας πάνω του εκατοντάδες ιστοριών. Μέχρι που το απόγευμα της 27ης Μαΐου ζωντάνεψε ξανά, όχι για έναν θρίαμβο, αλλά ούτε για… κηδεία. Ο Ράφα Ναδάλ πατούσε ξανά το παριζιάνικο χώμα, έπειτα από 722 ημέρες. Και το σκηνικό δε θύμιζε τίποτα από όσα έκανε ο Ισπανός στο παρελθόν, όμως ταυτόχρονα έφερε στην επιφάνεια ξανά όλη αυτήν την αύρα που αναβλύζει.

Από το 2005 και έπειτα, αυτό το σημείο της Γης έγινε το δεύτερό του σπίτι. Το σημείο που τον έκανε να νιώθει πιο δυνατό, ανώτερο, ανίκητο. Το εφαλτήριο της αντίστασης στον «βασιλιά» Ρότζερ Φέντερερ. Το αποκούμπι σε κάθε απόπειρα του Νόβακ Τζόκοβιτς να χωθεί ανάμεσα στους κορυφαίους. Ο Σέρβος βρέθηκε στο κοινό για να παρακολουθήσει τον τελευταίο χορό του αντιζήλου του; Ή μήπως όχι;

Ο Ναδάλ παραδέχτηκε πως δεν μπορεί να ξέρει σε τι κατάσταση θα βρίσκεται το σώμα του σε δύο μήνες, όχι δα και σε έναν χρόνο από σήμερα. Αν νιώθει καλά, θα παίξει ξανά στο Roland Garros. Με το Παρίσι άλλωστε τα ραντεβού του δεν τελειώνουν, μιας και οι Ολυμπιακοί Αγώνες παραμονεύουν στη γωνία. Ίσως και σε πολύ καλύτερο timing από ό,τι ήρθε το αγαπημένο του Grand Slam στο Παρίσι.

Το πάθος του ήταν εκεί. Υπήρξε ανταγωνιστικός παραπάνω του αναμενομένου. Το φόρχαντ του έδωσε μερικές στιγμές μαγείας, αλλά φανερά έμεινε πίσω σε άποψη συντονισμού και ρυθμού αγώνα. Ίσως να κέρδιζε στον 1ο του γύρο πολλούς από το ταμπλό των ανδρών, αλλά όχι τον Ζβέρεφ, που έγινε μόλις ο τρίτος τενίστας στον πλανήτη που τον κερδίζει στο Roland Garros. Το εκκωφαντικό 112-3 σε απολογισμό νικών/ηττών που μετρούσε μέχρι χθες δεν τον ένοιαζε.

Τα «πετράδια» της συζήτησης περί GOATness έπαψαν να τον αφορούν καιρό, από τη στιγμή που το σώμα του έγινε μια «ζούγκλα», όπως το χαρακτήρισε. Ο Ναδάλ μπήκε στο Roland Garros γνωρίζοντας πως θα… μουντζουρώσει το ρεκόρ του, δεν είχε τίποτα να κερδίσει αλλά κέρδισε τόσα πολλά. Ένας γεννημένος winner, ένα μεντάλιτι που θα ‘πρεπε να διδάσκεται και μια ζωή γεμάτη κορυφές που δεν υπήρχαν πριν την ύπαρξή του.

Το να πατήσει ξανά στο κορτ όπου δημιούργησε τη δική του μοναρχία, στα 38 του χρόνια ίσως αποτελεί και μία από τις σπουδαιότερες νίκες της καριέρας του. Έναν χρόνο νωρίτερα βρισκόταν καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι κλινικής, καθόλου έτοιμος να παραδοθεί. «Δεν ήθελα να κλείσω την καριέρα μου με μία συνέντευξη Τύπου». Αν μπορούσε κάποιος να επιστρέψει είναι αυτός, αν δεν το έκανε αυτός, δε θα μπορούσε κανείς.

Μία ζωντανή ιστορία γεμάτη ανατριχιαστικές στιγμές από την αρχή ως το τέλος της. Με το κουβάρι της να συνεχίζει να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του Ράφα Τζούνιορ. Εκεί που τον αναγνωρίζουν και ας έλειπε καιρό, ο Ναδάλ βγήκε για να διηγηθεί ξανά την ιστορία του. Μία βερμούδα κάπρι πασπαλισμένη από τη σκόνη και τον ιδρώτα ενός Ισπανού teenager με μούσκουλα και χαίτη.

Δεκαεννέα χρόνια αργότερα, η φυσιογνωμία του έχει σπάσει και το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο κρατήθηκε να μη μουσκευτεί από τη συγκίνηση. Η γροθιά, ένας από τους πιο iconic πανηγυρισμούς του τένις, σφίγγει ως υπενθύμιση πως κάποτε, εδώ κατοικούσε ένα ανίκητο τέρας. Ένας τύπος που συνδύασε την αλεγρία να σταθεί απέναντι στον κορυφαίο και έγινε κάτι πολύ μεγαλύτερο από το ίδιο το τένις.

Ο «Ταύρος» από το Μανακόρ μεγάλωσε μέσα από τις μεγαλύτερες δυσκολίες ενός κορμιού γεμάτου πληγές και στην αναζήτηση της τελειότητας, αποφάσισε πως τη ζωή δεν αξίζει να τη ζεις ως θεατής. Δεκαεννέα χρόνια αργότερα, πάτησε το κορτ και προσφωνήθηκε ξανά με έναν τρόπο που δε ζήσει κανένας άλλος, αφού η απαρίθμηση των 14 τίτλων του θα μείνει χαραγμένη βαθιά σε όσους τον είδαν για μια ακόμα φορά.

2005, 2006, 2007, 2008, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2017, 2018, 2019, 2020, 2022…
Rafael NADAAAAAAL 🇪🇸#RolandGarros pic.twitter.com/AaGt51xn8F

— Roland-Garros (@rolandgarros) May 27, 2024

Στο Παρίσι μπορεί να έχουν μια νέα ευκαιρία να τους τραγουδήσει για τις… χαμένες βδομάδες. Αυτές που στάθηκε παρά τη θέλησή του ως θεατής. Για αυτές που δεν τον λύγισαν. Για τα… κοράκια που δεν κατέβηκαν ακόμη. Και για το κίνητρο που μετέτρεψε τη μικρότερη από τις νίκες του να φαντάζει θεόρατη.