Η Παλαιστίνη δεν είναι μονάχα ένας τόπος, είναι πληγή η πληγή της οικουμένης. Είναι το αποτέλεσμα της βίας, του μίσους και του διχασμού που οι δυνατοί τεχνηέντως προκάλεσαν. Στους λόφους της και στις πεδιάδες της γράφεται εδώ και δεκαετίες μια ιστορία αφανισμού: σπίτια κάπου γκρεμίζονται, ελπίδες που εξορίζονται, φωνές που φιμώνονται. Κι όμως ανάμεσα στα ερείπια και στις στάχτες, ο λαός αυτός εξακολουθεί να αντιστέκεται, να τραγουδά ,να προσεύχεται και να διεκδικεί το δικαίωμα στην ύπαρξη.
Ο ήλιος δύει κάθε μέρα για έναν λαό που βλέπει τα χωριά του να παραδίδονται στις φλόγες , τα σπίτια του να γκρεμίζονται, και τα όνειρά του να θρυμματίζονται στις σκόνες της ιστορίας. Η Παλαιστίνη είναι αυτή η γη που κρατά μέσα της την ανάσα της ανθρωπότητας· γεμάτη μνήμες και θρήνους, γεωγραφία και ψυχή. Κι όμως, ο αφανισμός δεν είναι μόνο η σιωπή του θανάτου· είναι η ξεχασμένη κραυγή των παιδιών, τα τείχη που χωρίζουν, η λησμονιά που πλησιάζει.Στην Παλαιστίνη, κάθε πέτρα έχει ιστορία, κάθε δρόμος είναι ποτισμένος με δάκρυα. Τα χωριά που κάποτε είχαν γέλια, αγώνες και φως, τώρα υποφέρει το φως και έχουν χαθεί τα γέλια. Πόσοι τόποι που σήμερα στέκουν σαν σκιές, θύματα της βίας και της εκδίωξης, θυμίζουν τα σπίτια που έσβησαν, τους ανθρώπους που μετακινήθηκαν, τα οράματα που διαλύθηκαν. Η γη, που ήταν γονιμοποιημένη από χέρια που αγαπούσαν να καλλιεργούν, έχει γίνει πεδίο μάχης, έχει πληγεί, έχει διχοτομηθεί, έχει γίνει εικόνα πόνου.
Κι όμως, μέσα στο δράμα υπάρχει η αντοχή, μια ζωή που αντιστέκεται. Τα παιδιά της Παλαιστίνης κοιτάζουν τον ουρανό όχι μόνο για να προσευχηθούν, αλλά για να θυμηθούν, για να ζωγραφίσουν με τα χρώματα που τους στέρησαν. Οι γυναίκες, οι μητέρες, οι γιαγιάδες· κρατούν στις καρδιές τους τα κλειδιά των σπιτιών τους που εγκατέλειψαν, τις φωτογραφίες που ξεθώριασαν, τους θρήνους που δεν τελειώνουν. Η μνήμη είναι όπλο κι αν η ιστορία προσπαθεί να την ξεριζώσει, ο λαός επιλέγει να την φυλάξει σαν φυλαχτό.
Σε κάθε κατεχόμενο δρόμο, σε κάθε φυλακισμένη καρδιά, υψώνεται μια κραυγή: «Ποιο είναι το όνειρό μας; Ποια η ελπίδα που μας ανήκει ακόμα;» Οι λέξεις χάνονται έτσι που κυλούν οι φόβοι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που φωνάζουν, που γράφουν, που αντιστέκονται – κι αυτή είναι η αρχή του αγώνα. Δεν είναι μόνο οι πέτρες και οι τοίχοι, είναι ο πόνος που καταγράφεται, τα τραγούδια που δεν σβήνουν, η γλώσσα που δεν ξεχνιέται.
Ο αφανισμός δεν είναι απλώς η καταστροφή· είναι η αποσιώπηση της ιστορίας, η συρρίκνωση της ελπίδας. Όταν οι χάρτες ξαναμοιράζονται χωρίς τη φωνή των ανθρώπων που ζούσαν εκεί, όταν τα ονόματα των τοποθεσιών ξεχνιούνται ή αλλάζουν, όταν οι μνήμες σκιάζονται – τότε η λήθη πλησιάζει. Και η λήθη σκοτώνει με περισσότερη ακρίβεια απ’ ό,τι η βόμβα, γιατί διαγράφει.
Μα ο λαός της Παλαιστίνης δεν επιτρέπει στη λήθη να επικρατήσει· κρατά τις ιστορίες, τις μαρτυρίες, τις καθημερινές στιγμές. Το πρωί που ξυπνά το παιδί και αναζητά ένα παιχνίδι για να παίξει, τη μητέρα που ψάχνει μέσα στα ερείπια να μαγειρέψει έστω ένα γεύμα, τον γέρο που επιμένει να λέει πως η γη του ανήκει. Αυτές είναι οι μικρές αντιστάσεις· αυτές είναι οι ανάσες που διασώζουν.
Και η διεθνής συνείδηση, ας ανοίξει τα μάτια της, δεν μπορεί να αγνοεί, δεν μπορεί να μένει απαθής! Όπως σε κάθε μαύρη σελίδα της ιστορίας, υπάρχει χρέοςνα θυμάσαι, να ενημερώνεις, να απαιτείς δικαιοσύνη. Δεν είναι απλώς υπόθεση πολιτική, είναι υπόθεση ανθρωπιάς. Οι ζωές που χάνονται, οι ψυχές που ξεριζώνονται, τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα στον φόβο, όλα αυτά ζητούν μια απάντηση, μια πράξη συμπόνιας.
Και απλά, αξίζει να σημειωθεί, την ύστατη στιγμή πριν το τραγικό τέλος και τον αφανισμό, μερικοί ισχυροί της γης θέλησαν να δουν το πρόβλημα και να κάνουν το αυτονόητο στις στάχτες μιας χώρας, στο αίμα ενός λαού, την αναγνώριση του ως κράτος!!! Η Παλαιστίνη δεν είναι απλώς ιδέα είναι λαός, είναι τόπος· είναι περηφάνια, είναι αγώνας που διαρκεί. Ο αφανισμός της δεν είναι κάτι που συμβαίνει στο παρελθόν· συμβαίνει τώρα, στο βλέμμα του παιδιού που φοβάται τη νύχτα, στη γυναίκα που κλαίει για τον άντρα της, στον ηλικιωμένο που νοσταλγεί το σπίτι του που δεν βλέπει πια γιατί χάνεται στην έκρηξη μιας βόμβας. Αλλά παρά την κόλαση που βιώνει ο λαός της Γάζας και αυτό που συμβαίνειείναι αντίσταση – η εσωτερική φλόγα, η συνείδηση που δεν σκύβει.
Είθε οι λέξεις μας να γίνουν γέφυρες, τα βλέμματα των ξένων να μην είναι πυροβολισμοί αποστασιοποίησης, ο κόσμος να μην ξεχνά. Όσο υπάρχει μια φωνή, όσο υπάρχει μια καρδιά που δεν παραιτείται, η Παλαιστίνη δεν θα σβήσει, θα ζει όσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στις ματιές και στη συνείδηση όλων μας!
Η Παλαιστίνη είναι το σύμβολο της αντοχής, αλλά και ο καθρέφτης της ευθύνης όλων μας! Μέχρι πότε θα επιτρέπουμε να αφανίζεται ένας λαός;
Ας γίνουμε η φωνή τους! Ας γίνουμε η κραυγή τους μέχρι την τελική δικαίωση όσο δύσκολο κι αν είναι, όσο κι αν φαίνεται ακατόρθωτο τώρα πια!
Εύα Καπελλάκη Κοντού [Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος & ραδιοφωνική παραγωγός]
