Μιχάλης Φραγκιαδάκης: Ο Λαουτιέρης που «συνομιλεί» με τον χρόνο τον ανανεώνει και τον μετουσιώνει σε μουσική διαχρονικότητα..

Στις μέρες μας, όπου η τέχνη συχνά αναζητά το «χάδι» του εφήμερου, ο Μιχάλης Φραγκιαδάκης είναι μία ζωντανή υπενθύμιση του βάθους και της διαχρονικότητας που μπορεί να κουβαλάει η παραδοσιακή μουσική. Λαουτιέρης, μουσικός δημιουργός  με όλη την έννοια της λέξης, δεν είναι απλώς ένας εκτελεστής του παλιού, αλλά ένας καλλιτέχνης που, μέσω του λαούτου, αναδημιουργεί το παρελθόν, το φέρνει στο σήμερα και το χαρίζει με το δικό του μοναδικό ήχο, ανανεώνοντας κάθε φορά τη σχέση μας με την παράδοση.

Η μουσική του είναι απλώς το μέσο για να διηγηθεί ιστορίες. Ιστορίες που ξεπερνούν τη γραμμικότητα του χρόνου, που συνυφαίνονται με το τοπίο  κυρίως της  Κρήτης, του όμορφου χωριού του Γέργερη αλλά και τις Κάτω Ασίτες στις παρυφές του Γέρου Ψηλορείτη και ευρύτερα της Ελλάδας, αλλά και με τις πιο κρυφές γωνιές της ανθρώπινης ψυχής. Κάθε χορδή του λαούτου του, κάθε νότα που ξεπηδά από τα δάχτυλά του, είναι ένα μικρό θρόισμα που φέρνει τον ήχο του κόσμου γύρω μας. Μια αίσθηση γνώριμη, αλλά και αλλιώτικη, μία ανακάλυψη που ποτέ δεν χάνει την αυθεντικότητα της.

Το λαούτο, στα χέρια του, δεν είναι μόνο το όργανο που «γράφει» το παρελθόν. Είναι το όργανο που εκφράζει την προσωπική του ιστορία, τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή του, τις στιγμές που τον στιγμάτισαν. Μπορεί το όργανο να είναι παραδοσιακό, αλλά η ερμηνεία του Φραγκιαδάκη έχει κάτι το σύγχρονο, κάτι που φέρνει το παρελθόν σε διάλογο με το παρόν. Είναι ένα ζωντανό παράδειγμα πως η παράδοση δεν είναι απλώς κάτι που κλείνουμε σε κιβώτια ή που βλέπουμε ως μουσείο· είναι κάτι που αντέχει, που εξελίσσεται και συνεχώς αναγεννάται μέσα από τον καλλιτέχνη.

Η ικανότητά του να νιώθει και να κατανοεί τη βαθύτερη ψυχολογία του ριζίτικου, του παραδοσιακού τραγουδιού του τόπου που τον γέννησε αλλά και  του έντεχνου είναι μοναδική. Και η ερμηνεία του, γεμάτη από συναισθηματική ένταση και τεχνική αρτιότητα, αποκαλύπτει μία σπάνια ικανότητα να εκφράσει τα ανομολόγητα· τις στιγμές εκείνες που ο λόγος αδυνατεί να αγγίξει, που μόνο ο ήχος μπορεί να μεταφέρει το βάρος, την ομορφιά και την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ως λαουτιέρης, ο Μιχάλης Φραγκιαδάκης δεν αρκείται να ακολουθεί τους κανόνες του παρελθόντος. Αντιθέτως, το λαούτο στα χέρια του γίνεται εργαλείο ερμηνείας του χρόνου και του τόπου, αποκαλύπτοντας τις αθέατες πλευρές της ελληνικής μουσικής παράδοσης. Σαν να έχει μάθει να κοιτάει το κάθε μουσικό κομμάτι μέσα από την ψυχή του λαού του, να «συνομιλεί» με τις μνήμες, να αναγνωρίζει τις σιωπές, να γεμίζει τα κενά με τον ήχο που τον γεμίζει και τον καθορίζει.

Ο Μιχάλης Φραγκιαδάκης είναι το παράδειγμα εκείνου του καλλιτέχνη που δεν παλεύει με την παράδοση, αλλά την αγκαλιάζει με έναν τρόπο, την ανανεώνει και τη σμιλεύει, προσφέροντας στο κοινό κάτι αληθινά σπάνιο: τη δυνατότητα να νιώσει πως η μουσική του παρελθόντος μπορεί να συντροφεύει το παρόν μας με έναν τρόπο τόσο βαθύ και ταυτόχρονα τόσο οικείο.

Τώρα έχουμε την χαρά να ακούσομε την ανανεωμένη του δισκογραφική δουλειά μέσα από το νέο του cd  με τίτλο:

« Στο σταυροδρόμι τ’ ουρανού».

Εύα Καπελλάκη Κοντού [Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος & ραδιοφωνική παραγωγός]