Magna Graecia και η Διαμόρφωση του Ελληνοϊταλικού Κόσμου στην Καμπανία – Οδοιπορικό
Β’ ΜΕΡΟΣ
Κύμη [ Cuma] : Εκεί όπου η μνήμη της Μεσογείου ανασαίνει
Υπάρχουν τόποι που δεν τους περπατάς, σε περπατούν αυτοί. Σε παίρνουν από το χέρι με την αφέλεια παλιού φίλου και σε τραβούν στα βάθη ενός χρόνου που δεν έζησες, αλλά που νιώθεις σχεδόν παράδοξα δικό σου. Η Νότια Ιταλία είναι ένας τέτοιος τόπος: πυκνή από ιστορία, αλατισμένη από θάλασσα, ποτισμένη από μύθο. Κι αν η Νάπολη μοιάζει με παθιασμένο τραγούδι, η Κύμη – η αρχαία Cuma – σε περιμένει σαν ψίθυρος που ταξίδεψε χιλιάδες χρόνια για να φτάσει ως τα δικά σου αυτιά.
Στην άκρη της γης της Καμπανίας, εκεί όπου η γη ανοίγει σιωπηλά στο μπλε του Τυρρηνικού, η Κύμη αναδύεται ως μια από τις παλαιότερες ελληνικές αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας. Εδώ περπάτησε, λένε, η Σίβυλλα, αφήνοντας τον χρησμό της να πλανάται ακόμη πάνω από τα βράχια…Εδώ οι Έλληνες, τολμηροί θαλασσοπόροι, έστησαν το πρώτο τους λιμάνι στη Δύση, εδώ γεννήθηκαν μύθοι που ταξίδεψαν στους αιώνες και έγιναν Ευρώπη.
Κι από την Κύμη [Cuma], το ταξίδι συνεχίζεται στοPozzuoli, μια πόλη που μυρίζει θειάφι και ζωή, χτισμένη πάνω σε μια γη που ακόμη ανασαίνει από τα έγκατά της. Η “Campania Vulcanica”, όπως τη λένε οι ντόπιοι, σε υποδέχεται με τη θερμή της αναρχία: αρχαία μνημεία που στέκουν δίπλα σε ψαράδικες βάρκες, ρωμαϊκά αμφιθέατρα που ακούν το γέλιο των παιδιών, αγορές που θυμίζουν πως ο Νότος δεν χάνει ποτέ το χρώμα του.
Και έπειτα η Νάπολη, μια πόλη που δεν θέλει απλώς να την δεις, θέλει να τη ζήσεις. Από το ιστορικό κέντρο, τον σφυγμό των στενών, τις μυρωδιές, τις φωνές, τα παλάτια και τις εκκλησίες, έως τη ματιά που ανοίγεται στον Κόλπο, εκεί όπου ο Βεζούβιος στέκει σαν φρουρός που κουβαλά μέσα του μια ιστορία φωτιάς και αλήθειας.
Αυτό το ταξίδι δεν είναι απλώς γεωγραφικό. Είναι μια κατάβαση σε στρώματα πολιτισμού, μια συνάντηση με πρόσωπα και στιγμές που συνεχίζουν να ζουν μέσα από τις πέτρες και τις σκιές των δρόμων. Είναι μια υπόμνηση πως η Μεσόγειος δεν είναι θάλασσα είναι μνήμη, είναι πατρίδα, είναι τρόπος ζωής.
Κι έτσι, αγαπημένοι μου αναγνώστες, συνεχίζει το δικό μας οδοιπορικό. Με ανοιχτή καρδιά, με μάτια έτοιμα να συλλάβουν το φως και με το νήμα της ιστορίας να μας οδηγεί σε τόπους όπου ο ελληνικός κόσμος άφησε το αποτύπωμά του ανεξίτηλο.
Η αρχαία ελληνική πόλη Κύμη είναι η παλαιότερη ελληνική αποικία στη Δύση, που χρονολογείται μόνο από την κατάληψη του νησιού Ίσκια. Συνδεδεμένη στενά με τον μύθο της Κυμαίας Σίβυλλας , ήταν ένα πλούσιο και φημισμένο κέντρο στον αρχαίο κόσμο: από εδώ, ο ελληνικός πολιτισμός εξαπλώθηκε σε όλη την ιταλική χερσόνησο, φέρνοντας το χαλκιδικό αλφάβητο, το οποίο αφομοιώθηκε από τους Ετρούσκους και τους Λατίνους.
Ιστορική αναδρομή
Η Κύμη είναι η παλαιότερη και πιο μακρινή ελληνική αποικία από την ηπειρωτική χώρα. Η ίδρυσή της εκτιμάται ότι χρονολογείται από το 740 π.Χ. από αποίκους από τη Χαλκίδα. Η πόλη επεκτάθηκε γρήγορα σε γειτονικές περιοχές, εδραιώνοντας την κυριαρχία της σε σχεδόν ολόκληρη την ακτογραμμή της Καμπανίας και επηρεάζοντας πολιτιστικά τους γειτονικούς λαούς.
Η τύχη της Κύμης, ωστόσο, δεν κράτησε πολύ: το 421 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Καμπανούς μέχρι την άφιξη της Ρώμης, της οποίας η Κύμη ήταν πάντα πιστός σύμμαχος. Έγινε ρωμαϊκός δήμος το 215 π.Χ. και ήταν ένα από τα οχυρά του Οκταβιανού κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Κατάφερε να επιβιώσει από τις βαρβαρικές εισβολές και στη συνέχεια έπεσε στα χέρια των Βυζαντινών το 558 μ.Χ. Οι επιδρομές των Σαρακηνών της κατάφεραν το τελειωτικό χτύπημα και το κέντρο σταδιακά εγκαταλείφθηκε.
Το αρχαιολογικό πάρκο της Κούμα
Περπατώντας μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο, έχετε την αίσθηση ότι βρίσκεστε σε ένα μυστικιστικό και σουρεαλιστικό μέρος. Στην ακρόπολη, μπορείτε να θαυμάσετε τα τείχη και τα ερείπια του Ναού του Δία , τη ρωμαϊκή κρύπτη, τα ιαματικά λουτρά και το αμφιθέατρο. Υπάρχουν επίσης πολυάριθμοι ελληνικοί και ρωμαϊκοί τάφοι κοντά στην ArcoFelice, μια οδογέφυρα που χτίστηκε από τον Δομιτιανό για να εκτείνεται κατά μήκος του δρόμου που συνδέει το Pozzuoli με τη Roma.
Στην κάτω βεράντα του ναού του Δία βρίσκεται επίσης αυτός του Απόλλωνα, η κατασκευή του οποίου αποδίδεται στον μύθο του Δαίδαλου, ο οποίος σύμφωνα με τον θρύλο προσγειώθηκε εδώ μετά την φυγή του από την Κρήτη.Αλλά το πραγματικό κόσμημα στο στέμμα του κτηματικού χώρου είναι το Σπήλαιο της Κυμαίας Σίβυλλας , προσβάσιμο από μια μικρή πλατεία στα αριστερά.
Σύμφωνα με τον μύθο, ο θεός Απόλλωνας ήταν τρελά ερωτευμένος με τη Σίβυλλα, μια νεαρή γυναίκα. Της πρόσφερε τα πάντα σε αντάλλαγμα για να την κάνει ιέρειά του, και εκείνη ζήτησε αθανασία, αν και ποτέ δεν σκέφτηκε να ζητήσει και αιώνια νεότητα. Καθώς μεγάλωνε, το σώμα της συρρικνωνόταν μέχρι που τοποθετήθηκε σε ένα κλουβί στον ναό του Απόλλωνα, όπου εξαφανίστηκε εντελώς, αφήνοντας μόνο τη φωνή της. Ο θρύλος λέει ότι ο Αινείας ήρθε σε αυτό το σπήλαιο για να συμβουλευτεί το μαντείο της Κυμαίας Σίβυλλας, καθιστώντας το έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό.
Η σήραγγα έχει ύψος περίπου 5 μέτρα και μήκος 130 μέτρα. Κατά μήκος της διαδρομής, ανοίγουν αρκετές διακλαδώσεις και στις δύο πλευρές, μερικές τυφλές για αερισμό και φωτισμό, άλλες που καταλήγουν στη βεράντα πάνω από το λιμάνι, και άλλες που χρησιμοποιούνταν κατά τη Ρωμαϊκή εποχή ως δεξαμενές και αργότερα ως τόπος ταφής Χριστιανών.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ:
Στα τότε φοιτητικά μου χρόνια έπρεπε να παίρνω καθημερινά το γραφικό τρενάκι «Cumana” από τον σταθμό «MONTESANTO». Κατέβαινα 60 μέτρα βάθος για να φτάσω στον σταθμό του τρένου « Cumana” και να πάω στην : Pianuraόπου έμενα εκείνα τα χρόνια. Η διαδρομή γραφική αλλά την νύχτα επικίνδυνη λόγω του ότι ήταν σκοτεινοί οι δρόμοι και φυσικά το βάθος στο οποίο βρισκόταν ο σταθμός…
Τώρα που βρέθηκα ξανά στην αγαπημένη μου πόλη, την πόλη της καρδιάς μου και των φοιτητικών μου χρόνων, των ονείρων και των ερώτων όλα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Δεν υπάρχει τέτοιος φόβος πια γιατί οι συνθήκες άλλαξαν προς το καλύτερο υπάρχει προστασία του πολίτη από τις αρχές της πόλης, δεν κινδυνεύει κανένας από την πιθανή παραβατικότητα και όλοι περιηγητές ή ντόπιοι περπατούν στα σοκάκια και τους μεγάλους δρόμους της πόλης απολαμβάνοντας τις ομορφιές της καιτη μακραίωνη ιστορία της.
Αγαπημένοι μου αναγνώστες, θα μοιραστώ μαζί σας μια ακόμη ιστορία από εκείνες που βίωσα τότε:
Στις περασμένες δεκαετίες πριν την έλευση του 21ου αιώνα στα τέλη του προηγούμενου, τα μαγαζιά στο ιστορικό κέντρο της Νάπολη έκλειναν ερμητικά από τις 7 το απόγευμα και όλο το ιστορικό κέντρο βυθιζόταν στο σκοτάδι ή στο χλωμό φως των φαναριών στις γωνιές των δρόμων και των πλακόστρωτων όπως στα παραμύθια… εγώ ήμουν στο Πολυτεχνείο της Νάπολη μαζί με τον σύλλογο Ελλήνων φοιτητών σε μια συνέλευση, άλλες εποχές τότε μαχόμασταν κι ενδιαφερόμασταν όλοι για τα κακώς κείμενα και θέλαμε διακαώς την γρήγορη επίλυσή τους… Άργησα λοιπόν να πάρω το τρένο της επιστροφής.. στις 8 το βράδυ κι έφτασα στον επίμαχο σταθμό του MonteSantoστις 9 περίπου, τότε έμενα στο κέντρο της πόλης δίπλα στο πανεπιστήμιο, μου είχαν μιλήσει για την εγκληματικότητα δίχως όρια στους αφύλακτους δρόμους τη πόλης… από συμμορίες ανήλικων οι οποίοι φυσικά μιλούσαν στη τοπική διάλεκτο της Νάπολης εντελώς διαφορετική από την κοινή ομιλούμενη ιταλική γλώσσα…
Ο φόβος μου κυρίευσε την ψυχή όταν το συνειδητοποίησα και άρχισα να επιταχύνω το βήμα μου, νόμιζα ότι θα έσκαγε η καρδιά μου από την αγωνία μέχρι να φτάσω στην κεντρική λεωφόρο. Πίσω μου με ακολουθούσε μια ομάδα παιδιών γελούσαν και μιλούσαν μεταξύ τους στη διάλεκτο… ευτυχώς έφτασα στο σπίτι μου στη κεντρική λεωφόρο«CorsoUmberto” και η νυχτερινή περιπέτεια είχε λάβει αίσιο τέλος !
Τώρα που βρέθηκα και περιδιάβηκα την ίδια διαδρομή, η προσωπική ασφάλεια είναι δεδομένη, οι άντρες της πολιτικής προστασίας είναι στη θέση τους και ο πολίτης ή ο επισκέπτης αισθάνεται ασφαλής και ήρεμος! Αυτή η Πόλη άλλαξε προς το καλύτερο εξελίχθηκε προοδευτικά προς το φως εν αντιθέσει με τις δικές μας μεγαλουπόλεις που η εγκληματικότητα έχει αυξηθεί και ο πολίτης δεν αισθάνεται πλέον ασφαλής!!!
Η Δικαιαρχεία (Pozzuoli): Εμπορικό και Ναυτικό Διαμετακομιστικό Κέντρο
Η «Δικαιαρχεία», η οποία αργότερα ρωμαιοποιήθηκε ως «Puteoli», ιδρύθηκε πιθανότατα από Σάμιους αποίκους. Η γεωγραφική της θέση στον κόλπο της Καμπανίας την καθιστούσε σημείο διασύνδεσης ανάμεσα στο Αιγαίο, τη Μεσόγειο και την ενδοχώρα της Ιταλίας.
Ο χαρακτήρας της ήταν κυρίως εμπορικός:
διακίνηση μετάλλων, σιτηρών και αγροτικών προϊόντων,ανάπτυξη κεραμικής παραγωγής υψηλής ποιότητας,κομβικότητα στους θαλάσσιους δρόμους της εποχής.
Η Δικαιαρχεία λειτουργούσε ως πύλη εισόδου ελληνικών αγαθών και πολιτισμικών προτύπων στην ιταλική χερσόνησο.
Συνεχίζουμε το ταξίδι μαςπερπατώντας στο ιστορικό κέντρο της όμορφης πόλης της Νεάπολης [ Napoli]…..
Η “ViadeiTribunali” και η “ViaSanGregorioArmeno” ακολουθούν τα αρχαία ελληνικά «πλάτη» και «στενά».
Η Viadei Tribunali στη Νάπολη είναι ένας δρόμος με βαθιά ιστορία και μεγάλη σημασία, ιδανικό αξιοθέατο για όποιον ενδιαφέρεται για την παλιά πόλη, την αρχαιολογία, την τέχνη και τη γαστρονομία.
Η ViadeiTribunali αντιστοιχεί στον αρχαίο DecumanusMaximus της ελληνικής και ρωμαϊκής πόλης της Νεάπολη.
Στον αρχαίο πολεοδομικό σχεδιασμό, οι δρόμοι αυτοί (decumani) ήταν οι ανατολο-δυτικοί άξονες, ενώ υπήρχαν κάθετοι δρόμοι (cardini).
Με την επέκταση της πόλης από την εποχή των Ισπανών (16ος αιώνας), η οδός διαμορφώθηκε στο σημερινό της μήκος.
Ονομάστηκε «ViadeiTribunali» (Δρόμος των Δικαστηρίων) επειδή στον τερματικό της σημείο βρίσκεται το CastelCapuano, το οποίο τον 16ο αιώνα στέγασε πολλά δικαστήρια της πόλης.
Κατά μήκος της ViadeiTribunali υπάρχουν πάνω από 20 σημαντικές εκκλησίες και θρησκευτικά κτίρια.
Μεταξύ των πιο γνωστών είναι η Βασιλική του SanLorenzoMaggiore με τον ρωμαϊκό αρχαιότατο χώρο κάτω από αυτήν.
Η Pio Monte dellaMisericordia, κοντά στην οδό, είναι ένας τόπος με μεγάλη ιστορική και καλλιτεχνική σημασία: εκεί βρίσκεται το έργο του Καραβάτζιο«Οι Επτά Πράξεις της Ελεημοσύνης.»
Η «CappelladeiPontano» (Παπανά – η Παπανά Παρεκκλήσιο) βρίσκεται επίσης στην οδό.
Η εκκλησία Sant’Angelo a Segno, που θυμίζει ιστορική αντιπαράθεση με τους Λομβαρδούς, βρίσκεται επίσης εκεί.
Κάτω από την επιφάνεια και σε σημεία κατά μήκος της οδού υπάρχουν αρχαία κατάλοιπα: τμήματα της ρωμαϊκής αγοράς, υποδομές της αρχαίας Νεάπολις.
Κατά τον 16ο–17ο αιώνα, η οδός έγινε σημείο συνάντησης αγορών, χειροτεχνίας και εμπορίου.
Ευγενείς οικογένειες της Νάπολης έκτισαν μεγαλοπρεπή παλάτια κατά μήκος της ViadeiTribunali, κάνοντας την οδό και κοινωνικό–αριστοκρατικό κέντρο.
Σήμερα, η ViadeiTribunali είναι γνωστή όχι μόνο για την ιστορία και την τέχνη της αλλά και για την παραδοσιακή ναπολιτάνικη γαστρονομία περιλαμβάνει μερικές από τις πιο διάσημες πιτσαρίες της Νάπολης.
Από το 2019 έχει καθιερωθεί τμήμα της οδού ως πεζοδρομημένη ζώνη, για βελτίωση της προσβασιμότητας και του τουριστικού χαρακτήρα.
Είναι μια «βόλτα στην ιστορία»: από την αρχαία Νεάπολη μέχρι σήμερα, περπατάς την ViadeiTribunali, βλέπεις διάφορα στρώματα ιστορίας ελληνικά, ρωμαϊκά, μεσαιωνικά, Ισπανικά.
Υπάρχουν σημαντικά μνημεία και εκκλησίες που αξίζουν επίσκεψη (SanLorenzoMaggiore, PontanoChapel, Pio Monte dellaMisericordia κ.ά.).
Η “Via San Gregorio Armeno” στη Νάπολη είναι μια από τις πιο γοητευτικές και ιστορικά φορτισμένες οδούς της πόλης, γνωστή κυρίως ως η «οδός των παρεκκλησίων» ή «της φάτνης». Να μερικά βασικά σημεία από την ιστορία της:
Η οδός χρονολογείται από την αρχαία εποχή: ήταν ένα «στενωπός», δηλαδή στενό πέρασμα στο σχέδιο της πόλης συνδεόταν με τις δυο μεγάλες ρωμαϊκές/ελληνικές λεωφόρους, τη σημερινή ViadeiTribunali και τη Spaccanapoli.
Στην περιοχή υπήρχε ιερό προς τη θεά Δήμητρα (Ceres), όπου οι πιστοί άφηναν μικρά κεραμικά αγαλματίδια ως προσφορές, παράδοση που επηρέασε αργότερα τη λαϊκή τέχνη της περιοχής.
Μεταξύ των αιώνων, η οδός πήρε το όνομα «Πλατεία Nostriana» από τον επίσκοπο Νόστριανο, που στο 5ο αιώνα ίδρυσε δημόσια λουτρά για τους φτωχούς στην περιοχή.
Αργότερα, η περιοχή έγινε χώρος θρησκευτικής σημασίας: ιδρύθηκε μοναστήρι και εκκλησία αφιερωμένη στον «Άγιο Γρηγόριο της Αρμενίας».
Στην εκκλησία διατηρούνται λείψανα του Αγίου Γρηγορίου και επίσης της Αγίας Πατρίτσιας, που θεωρείται προστάτιδα της περιοχής.
Παραδοσιακή τέχνη των presepi (φάτνες)
Από τον 18ο αιώνα, η ViaSanGregorioArmeno έγινε γνωστή ως κέντρο παραγωγής χειροποίητων φιγούρων για τις παραδοσιακές ναπολιτάνικες φάτνες (presepi).
Οι τεχνίτες εργαστηρίων στην οδό δημιουργούν όχι μόνο θρησκευτικές φιγούρες (Άγιοι, αγγέλους κ.λπ.), αλλά και πιο σύγχρονες αποδόσεις: διάσημοι πολιτικοί, ποδοσφαιριστές, καθημερινές μορφές της ζωής της Νάπολης.
Το γεγονός ότι τα εργαστήρια είναι ορατά από τους περαστικούς οι τεχνίτες δουλεύουν «μέσα στο δρόμο» προσδίδει στην οδό έναν ζωντανό χαρακτήρα, όλο τον χρόνο.
Το μοναστηριακό συγκρότημα και η εκκλησία του Αγίου Γρηγορίου είναι αρχιτεκτονικά πολύτιμα: η αυλή με πορτοκαλιές και το εντυπωσιακό κλίμα του μοναστηριού αποτελούν σημεία αναφοράς.
Η περιοχή αυτή του ιστορικού κέντρου διατηρείται πολύ ζωντανή: η ViaSanGregorioArmeno δεν είναι μόνο τουριστικό αξιοθέατο, αλλά συνεχίζει να λειτουργεί ως εργαστήρι λαϊκής τέχνης και πολιτισμού.
Συμβολισμός και μνήμη
Η οδός συνδέει το παρελθόν με το παρόν: οι ρίζες της στην αρχαιότητα (θεά Δήμητρα) και η μετατροπή της σε θρησκευτικό χώρο αντανακλούν τον τρόπο που η Νάπολη έχει «στρώσει» το παρελθόν της μέσα στην καθημερινότητα. Ο χαρακτήρας της ως «οδός των φατνών» την κάνει σημείο τόσο θρησκευτικού όσο και λαογραφικού ενδιαφέροντος, η τέχνη των presepi είναι πια ορόσημο και τουριστικό σύμβολο.
Η λαϊκή παράδοση, η χειροτεχνία και η θρησκευτική πίστη συνδυάζονται εδώ με έναν μοναδικό τρόπο, κάνοντας τη ViaSanGregorioArmeno έναν «ζωντανό μουσείο» της ναπολιτάνικης ψυχής.
Η περιδιάβαση στα στενά τηςπόλης της καρδιάς μου, της Νάπολη, είναι σήμερα [ 1η Νοέμβρη η ημέρα των Αγίων για τους καθολικούς] η ενσυναίσθηση της ιστορίας της απόλυτα συνδεδεμένης με της Μητροπολιτικής χώρας [ MadrePatria]. Η χαρά η εσωτερική και η συγκίνηση πλημμυρίζουν την ψυχή μου. Συνοδός σ’ αυτό το οδοιπορικό είναι ο γιοςμου Κωνσταντίνος ο οποίος μαγεμένος παρατηρούσε το καθετί, με ξεναγό την υπέροχη κυρία AnnaMaria [μητέρα της Ορνέλλας αδελφικής μου φίλης και των φοιτητικών μου χρόνων]. Η ίδια εκπαιδευτικός και λάτρης της Τέχνης και του Πολιτισμού μας εξηγούσε το καθετί με περισσή χαρά. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να επισκεφτούμε πολλά μνημεία στο ιστορικό κέντρο της πόλης, χρειάζεται χρόνος πολύς άρα υπάρχει ελπίδα και προσμονή για το επόμενο οδοιπορικό μας!
Όμως το ιστορικό Κεντρικό Πανεπιστήμιο της πόλης όπου φοίτησα στο τμήμα των Κλασικών γραμμάτων « FedericoII” μπορέσαμε να το φωτογραφήσουμε για σας.
Το Πανεπιστήμιο της Νάπολης « FedericoII” είναι ένα από τα παλιότερα πανεπιστήμια στον κόσμο, ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β’ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το 1224!!, με σκοπό να εκπαιδεύσει το προσωπικό της διοίκησης για το Βασίλειο της Σικελίας. Θεωρείται ένα από τα παλαιότερα ακαδημαϊκά ιδρύματα στον κόσμο!
Δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε έστω και φευγαλέα, την «PiazzaPleibiscito». Η πλατεία πήρε το όνομά της από το δημοψήφισμα [pleibiscito] του 1860, με το οποίο το Βασίλειο των Δύο Σικελιών ενώθηκε με την Ιταλία. Στη μια πλευρά δεσπόζει το Βασιλικό Ανάκτορο της Νάπολης ενώ απέναντι βρίσκεται η επιβλητική Βασιλική του Σαν Φρατσέσκο ντι Πάολα, εμπνευσμένη από το Πάνθεον της Ρώμης. Σήμερα είναι το κεντρικό σημείο της πόλης ανοιχτός χώρος συνάντησης.
Επίσης άλλο ένα σημαντικό σημείο της πόλης είναι η «GalleriaUmberto”η οποία σχεδιάστηκε από τον μηχανικό αρχιτέκτονα EmanueleRocco. Έχει σταυροειδές σχέδιο τέσσερις πτέρυγες που συγκλίνουν σε ένα κεντρικό οκτάγωνο χώρο. Ξεχωρίζει ο τεράστιος θόλος από γυαλί και σίδερο στηριζόμενος σε μεταλλικά «νεύρα».Η διακόσμηση έχει στοιχεία νεομπαρόκ. Φιλοξενεί καταστήματα, χώρους τέχνης, καφέ.
Το “TeatrodiSanCarlo” άνοιξε τις πόρτες του τις 4 Νοεμβρίου 1737 κατόπιν εντολής του βασιλιά της Νάπολης Κάρολος Γ’. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διάδοση της όπερας και της μουσικής στην Ευρώπη, βασικό κέντρο για την λεγόμενη « Ναπολετάνικη Σχολή».
Το θέατρο αυτό βρίσκεται πολύ κοντά στην PiazzaΒleibiscito την GalleriaUmberto”.
Και το ιστορικό καφέ «Gabrinus” ιδρύθηκε το 1860 από τον επιχειρηματία VincenzoApuzzo με στόχο να γίνει το καλύτερο καφέ της επανενωμένης Ιταλίας. Το καφέ βρίσκεται δίπλα στην PiazzaPleibiscito. Γρήγορα απέχτησε φήμη ως «καφέ των διανοουμένων» των καλλιτεχνών της υψηλής κοινωνίας. Έχουν πιει καφέ προσωπικότητες όπως: OscarWilde, ErnestHemingway, JeanPaulSartre, GabrieleD’ Annunzio και η αυτοκράτειρα της Αυστρίας Sisi!
Τέχνη παντού όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα … και στο βάθος βλέπεις να δεσπόζει ο θρυλικός Βεζούβιος.
Δεν πρέπει να μην μνημονεύσω το υπέρκομψο« Μετρό» της πόλης κυρίως ο σταθμός « Toledo” που μας έκλεψε την καρδιά!Σας παραχωρώ μερικές φωτο, ένας από τους πιο ωραίους αισθητικά σταθμούς στην Ευρώπη!
Στο MuseoArcheologicoNazionale θα δεις αγγειογραφίες και αντικείμενα από τις ελληνικές αποικίες της Καμπανίας. Ο λόφοςPollione και τα ερείπια της αρχαίας πόλης μαρτυρούν την διαχρονική ελληνορωμαϊκή αστική συνέχεια.
Αργά το απόγευμα πήραμε το δρόμο του γυρισμού για τη MetadiSorrento μαζί με την κα AnnaMariaστο σπίτι της οποίας μέναμε, με το τρένο κάνει τον γύρο των χωριών του Βεζούβιου τη λεγόμενη « Circum – Vesuviana”γεμάτοι εικόνες – όμορφες εικόνες- αναμνήσεις, ιστορία μια γλυκιά γεύση στο στόμα.
Συνέχεια…
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [ Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος & ραδιοφωνική παραγωγός]
