Κώστας Καργάκης ο λογοτέχνης που με ποιητικώ τω τρόπω καταγράφει την ιστορία..!

Κάτω από τον πόρο του Σταυρού της Νίδας, εκεί όπου ο ουρανός συνομιλεί με τις κορφές του Ψηλορείτη, απλώνεται το χωριό Βορρίζα  μαρτυρικό, αδούλωτο, ποτισμένο με αίμα, φωτιά και προσευχή. Από εκεί έλκει την καταγωγή ετούτος ο λογοτέχνης Κώστας Καργάκης.

Από χώμα ιερό και από πέτρα που αντιλαλεί τους αιώνες των αγώνων. Από πατέρα αντάρτη τον Ψαρογιώργη και μάνα ηρωίδα Ελένη Λεράτου, που σκέπαζε με τη μαντήλα της τον τρόμο και τον πόνο. Θα γεννηθεί και θα μεγαλώσει ως πρόσφυγας στο Ζαρό στις πηγές του με τους δώδεκα μύλους γιατί εφτά φορές τα κάψανε ταΒορρίζα! Εφτά φορές τα έχτισαν οι ψυχές τους. Κι απ’ τις στάχτες φύτρωσαν οι λέξεις. Έγιναν ποίηση. Έγιναν μνήμη. Έγιναν φωνή. Μια φωνή που πήρε ο Κώστας Καργάκης και την ύψωσε  με το μέτρο της ψυχής, με τη σοφία του δασκάλου, με τη γνησιότητα του ποιητή.

Η οικογένεια του, μετά το ολοκαύτωμα, ξεριζωμένη από τις εστίες τους, περιπλανήθηκε από σπηλιά σε σπηλιά, σαν μυστική πομπή αρχαίου δράματος. Εκεί, στους κόρφους της φύσης, στον κόρφο της αγωνίας, ο Κώστας Καργάκηςγνώρισε από παιδί την έλλειψη, τη στέρηση, το φόβο. Μα πιο πολύ, γνώρισε την ελπίδα. Την πίστη πως ο άνθρωπος μπορεί  ακόμα και πάνω από ερείπια  να ξαναχτίσει πατρίδα, λέξη, αξία.

Έτσι γεννήθηκε η ποίησή του. Από το αίμα και το φως. Έτσι δίδαξε τους μαθητές του. Όχι με κιμωλία, μα με την ανάσα της ιστορίας. Όχι με βιβλία, μα με την ψυχή του.

Ο Κώστας Καργάκης δεν έγραψε απλώς. Καταθέτει,μαρτυρεί,αντιστέκεται. Με τον λόγο του υφαίνει το πέπλο της μνήμης και το απλώνει πάνω από μια πατρίδα που μοιάζει να ξεχνά. Μα εκείνος θυμάται,αναθιβάλει,καρτερά.

Κι αν τον ρωτήσεις τι είναι για ‘κείνον η ποίηση, θα σου πει:

«Είναι η στάχτη του παρελθόντος που φυσώ για να γεννηθεί σπίθα.  

Είναι το βλέμμα του πατέρα μου όταν γυρνούσε απ’ το βουνό.  

Είναι το χώμα τωνΒορριζών που δεν υποτάχθηκε ποτέ»! 

Διαβάζοντας ένα απόσπασμα από το νέο του βιβλίο ποίησης με τίτλο:

Το Πρόσωπο της Κατοχής. Ο δεκαπεντασύλλαβος των αρμάτων

Νιώθεις εντός σου ως αναγνώστης και προσκυνητής της ιστορικής μνήμης βαθιά συγκίνηση, κοντοστέκεται η ματιά σου στον νοερό καθρέπτη των εικόνων που ο ποιητής με εξαιρετική μαεστρία δίνει στον ποιητικό του λόγο: 

Πικρός και κακοπάντιδοςτσ’ Αντίστασης ο δρόμος,

μα είν’ ακόμη πιο πικρός της λευτεριάς ο πόνος,

όταν χτυπά την πόρτα σου διπλομαχαιρωμένη,

και ένα χέρι καρτερεί μια απόκριση προσμένει,

σ’ ώρα που οι όρκοι , ο προσευχές δεν ωφελούν περίσσα,

α δε χτυπά στον μπέτη σου καρδιά παλικαρίσα. […] («Ο δρόμος της Αντίστασης»

Το τοπίο της συγγραφικής του έμπνευσης δεν ήταν μόνο εξωτερικό, ήταν και εσωτερικό. Οι πέτρες και τα ξερολίθια, τα λιόδεντρα και τα νερά του τόπου του, έγιναν η ύλη της γραφής του. Ένας κόσμος τραχύς μα ευαίσθητος, που τον κουβάλησε μέσα του κι έπειτα τον μετουσίωσε σε λόγο. Η ιστορία του τόπου, τα βάσανα της γενιάς του, η φτώχεια αλλά και το μεγαλείο του κρητικού ανθρώπου, διαπερνούν τη γραφή του σαν νήμα αόρατο.

Ποιητής λιτός, με λόγο δωρικό και συγχρόνως βαθιά ανθρώπινο, ο Κώστας Καργάκης ανήκει σε εκείνους τους λογοτέχνες που δεν έγραψαν απλώς για τον τόπο τους – έγραψαν από τον τόπο τους. Από τη ρίζα, από τον πυρήνα, από εκεί που η μνήμη γίνεται ποίηση κι η σιωπή λόγος.

Η πένα του δε γνωρίζει στόμφο. Κρατάει την αλήθεια του βιώματος, του αγώνα για την πολυπόθητη λευτεριά, της ταπεινότητας και του μόχθου. Μα μέσα της ανασαίνει κι η ομορφιά, η τρυφερότητα, η πίστη στον άνθρωπο.

Ο Κώστας Καργάκης δεν ανήκει μονάχα στη γη  της γενέτειράς του, ανήκει σε κάθε καρδιά που ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει με την ψυχή της. Και η δική του ψυχή, χρόνια τώρα, μας μιλά σιωπηλά, επιβλητικά, όπως ο τόπος που τον γέννησε.

Εύα Καπελλάκη Κοντού [Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος & ραδιοφωνική παραγωγός]