Αφανίζεται ένα από τα σπουδαιότερα προπύργια της Ορθοδοξίας: η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά!
Στης Σιναϊτικής ερημιάς το μακρινό ανάσασμα, εκεί που η σιωπή συνομιλεί με το αιώνιο και οι αμμόλοφοι της ερήμου φυλούν το άγγιγμα του Θεού, στέκει – ή καλύτερα, αγωνίζεται να σταθεί – ένα απ’ τα τελευταία προπύργια της ζώσας Ορθοδοξίας: η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης.
Μια Μονή που είναι θεμέλιο πίστης, φλόγα άσβεστη, κανδήλι αναμμένο στον χρόνο και στη μνήμη. Εκεί όπου ο Μωυσής άκουσε τον Θεό στην φλεγόμενη βάτο, εκεί όπου ο άνθρωπος δεν υψώνει την φωνή, αλλά την ψυχή του. Και όμως… Αυτή η ίδια ιερότητα, τούτος ο φάρος της πνευματικής Ανατολής, χάνεται …. Με αποφάσεις δικαστηρίων….
Τα τείχη της, που μέχρι πρόσφατα αντιλαλούσαν ψαλμωδίες μοναχών και ευχές προσκυνητών, σήμερα ακουμπούν το βάρος αιώνων χωρίς στήριγμα. Ο άνεμος της αδιαφορίας και ο χρόνος της εγκατάλειψης χτυπούν τις ρωγμές της. Και μέσα σε αυτή τη βασανιστικήαναμονή, η Ορθοδοξία δακρύζει.
Όχι γιατί χάνεται μονάχα ένα προπύργιο της Ορθοδοξίας αλλά γιατί σβήνει μια πνοή,μια μαρτυρία. Ένας τόπος που κράτησε όρθιο το φως στα χρόνια των σκιών, που έκρυψε μέσα του χειρόγραφα, εικόνες, λείψανα και ιστορίες, σαν να ’ταν στήθος μάνας που ζεσταίνει το βρέφος της πίστης.
Αγωνίζεται η Μονή, όπως ο κάθε άνθρωπος που είδε πολλά και δεν του μένουν πια δυνάμεις να τα φωνάξει. Την ώρα που η σκόνη της ερήμου καλύπτει τα χνάρια των πατέρων, η σιωπή γίνεται κραυγή. Και κανείς δεν ακούει. Οι υπεύθυνοι θεσμοί αδρανούν, οι πολιτιστικές φωνές ατονούν, οι δωρητές σιωπούν. Και η Αγία Αικατερίνη, στο μυστικό της θρόισμα, σαν να ψιθυρίζει το “Τετέλεσται”…
Δεν είναι τυχαίο που η Μονή αυτή αναγνωρίστηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Ούτε είναι μικρό το βάρος που κουβαλά· εκεί φυλάσσονται ανεκτίμητα έργα τέχνης, χιλιάδες χειρόγραφα, η δεύτερη σε μέγεθος παγκοσμίως συλλογή μετά του Βατικανού. Εκεί ζει ακόμη η αρχαία ελληνική γραφή, τα βυζαντινά τροπάρια, η ασκητική απλότητα. Κι αν η Δύση συντάσσει τόμους για να εξηγήσει την πνευματικότητα, η Αγία Αικατερίνη την ζει, σιωπηλά, επί αιώνες.
Μα σήμερα, τούτη η Μονή που άντεξε πολέμους, σεισμούς, φανατισμούς, χάνεται από αδιαφορία των ιθυνόντων να υποστηρίξουν έγκαιρα την ιερότητα και σπουδαιότητα της ύπαρξής της.
Δεν σώζονται τέτοια μνημεία όταν φτάσει η ώρα της κατάρρευσης· σώζονται με δάκρυ, με κόπο, με σεβασμό – πρωτίστως με αγάπη για το ανεκτίμητο. Μα φαίνεται πως σ’ έναν κόσμο που τρέχει προς το μέλλον χωρίς να κοιτά το παρελθόν, τέτοιες «λεπτομέρειες» δεν έχουν θέση.
Η Μονή της Αγίας Αικατερίνης δεν είναι μόνο τόπος πίστης· είναι παρακαταθήκη. Είναι μνήμη που ποτίζει τον λαό μας. Είναι το “πριν” που δίνει υπόσταση στο “τώρα”. Κι αν την αφήσουμε να χαθεί, τότε πρόκειται για τραύμα πνευματικό που δεν επουλώνεται. Δεν σώζεται στους επόμενους αιώνες μένοντας στους κόλπους ενός μουσείου επισκέψιμου από τους τουρίστες της ερήμου σ ένα θέρετρο αναψυχής και πολυτελούς διαβίωσης τουριστικού προορισμού. Η Ιερά Μονή της Αγ. Αικατερίνης είναι τα ιερά και τα όσια της Ορθοδοξίας που σεβάστηκαν όλοι οι επιδρομείς οι κατακτητές και όλες οι θρησκείες του κόσμου! Γιατί; Γιατί τώρα;
Ίσως, την ύστατη τούτη ώρα, κάποιος να αφουγκραστεί την αγωνία της Μονής, των μοναχών. Ίσως κάποιος ισχυρός, κάποιος πνευματικός, κάποιος Έλληνας της διασποράς, κάποιος από αυτούς που χτίζουν με χορηγίες το πρόσκαιρο να δει τη λάμψη του αιώνιου σ’ αυτό το μοναδικό μοναστήρι και να δράσει.
Αν είναι να σώσουμε κάτι απ’ ό,τι μάς απέμεινε όσιο και ιερό, ας ξεκινήσουμε απ’ την Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά. Εκεί όπου ο Θεός κάποτε μίλησε με φωτιά· κι εμείς, αλίμονο, τον ακούμε με αδιαφορία!
Κι αν σταθείς, διαβάτη, μπροστά στην Πύλη της Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, εκεί όπου η Γη αγγίζει τ’ Ουρανού το βλέμμα, άκου… μες στη σιγή των αιώνων, τα βήματα των αγίων που ψιθυρίζουν ακόμα. Εκεί, στον κόρφο του όρους Χωρήβ, δεν μετρούνται τα χρόνια· μετριέται η πίστη, η ταπείνωση, η θυσία. Κι η Αικατερίνη, νύμφη Χριστού και κόρη σοφίας, στέκει αιώνια φρουρός.
Η Μονή της, μνημείο αλήθειας κι ελπίδας, κρατά μέσα της φλόγες ακοίμητες – όχι μονάχα του καντηλιού, μα της ανθρώπινης ψυχής που διψά να συναντήσει το Άγιο. Κι ίσως τελικά, εκεί, στο άνυδρο Σινά, να ξεδιψά κανείς από το νερό το αληθινό, εκείνο που αναβλύζει από την Πηγή της Χάριτος.
Εύα Καπελλάκη Κοντού [Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος & ραδιοφωνική παραγωγός]
Η Ιερά Μονή Αγ. Αικατερίνης Σινά Κραυγή Βοήθειας
Ο Μωυσής στο Σινά
Σινά. Το παρεκκλήσι της καιόμενης βάτου
Σινά. Ο Παντοκράτορας οι πιο παλιές εικόνες στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης
