Τσιτσιπάς: Οι διαφορετικές συνθήκες της Βαρκελώνης και η συζήτηση που μετράει περισσότερο | Blog – Δημήτρης Οικονόμου

Ο Δημήτρης Οικονόμου γράφει για τις δύο εβδομάδες που άλλαξαν τη συζήτηση γύρω από τον Στέφανο Τσιτσιπά αλλά και τη διαφορά του τελικού της Βαρκελώνης από αυτόν στο Μόντε Κάρλο απέναντι στον Κάσπερ Ρούουντ.

Το τένις είναι ένα φανταστικό άθλημα. Δύο τελικοί σε διάστημα μίας εβδομάδας. Ίδια επιφάνεια, ίδιοι «μονομάχοι» και ένα αποτέλεσμα που έμοιαζε ο τέλειος αντικατοπτρισμός. Το μοναδικό που άλλαξε στη Βαρκελώνη, ήταν οι συνθήκες και ο Τσιτσιπάς αυτήν τη φορά ηττήθηκε από τον Κάσπερ Ρούουντ, που πήρε μαζί με τον μεγαλύτερο τίτλο στην καριέρα του και την άτυπη ρεβάνς για το Μόντε Κάρλο.

Αυτήν τη φορά για τον Έλληνα τενίστα τίποτα δεν ήταν ευνοϊκό στην αρένα που στήθηκε στη Βαρκελώνη. Και η παράδοσή του στον Ρούουντ υπήρξε καθαρή και συνάμα δίκαιη. Σε ένα παιχνίδι που ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις αλλά εξελίχθηκε στο απόλυτο χάος από τη γραμμή του σερβίς.

Ο Τσιτσιπάς κατέκτησε τα τρία από τα τέσσερα πρώτα games και πήρε άλλα πέντε στα υπόλοιπα 17. Δείγμα της κυριαρχίας του Νορβηγού μετά το πρώτο κομμάτι του παιχνιδιού. Τη στιγμή δηλαδή που ο ήλιος έπεσε για τα καλά και μετέτρεψε τη Βαρκελώνη σε… Γη της Επαγγελίας για εκείνον.

Η αναπήδηση που δεν ευνόησε τον Τσιτσιπά

Μια εβδομάδα πριν, στο Μόντε Κάρλο, η ζέστη έδωσε στον Τσιτσιπά το απόλυτο πλεονέκτημα. Με το βαρύ topspin που βάζει στο φόρχαντ του προσφέρει πάντα στον αντίπαλο έναν δυσεπίλυτο γρίφο, αυτόν της υψηλής αναπήδησης. Κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να κάνει στην Ισπανία. Η μπάλα ήταν πιο βαριά και έμενε χαμηλότερα, στερώντας του τη δυνατότητα να επιτεθεί όπως εκείνος θα ήθελε.

Όπως έκανε στο Μόντε Κάρλο, όταν έπαιξε με τις γραμμές και έβγαλε τον Ρούουντ εκτός ορίων. Στη Βαρκελώνη ο Τσιτσιπάς ήταν φοβικός. Και ο λόγος είχε να κάνει με την εμπιστοσύνη που έχασε στις μπάλες, θεωρώντας πως το να επιτεθεί από τόσο χαμηλά θα έφερνε αβίαστα. Μοιραία έμπλεξε σε ράλι με περισσότερα από πέντε χτυπήματα. Αυτό όμως αποτελεί σήμα κατατεθέν του Ρούουντ στο χώμα.

Όταν μπλέξεις στο παιχνίδι της… γάτας με το ποντίκι, πρέπει να μπορείς να ορίσεις το τέμπο. Και για τον Έλληνα τενίστα αυτό ήταν αδύνατο. Δεν είναι μαγικό, λοιπόν; Μην ξεχνάτε πως δε μιλάμε για ομαδικό άθλημα, που την εκάστοτε φορά μπορεί να… τραβήξει άλλος το κάρο.

Στο πιο βάναυσο πνευματικά ατομικό σπορ του πλανήτη, δύο τενίστες συναντήθηκαν με απόσταση επτά ημερών και μια μικρή αλλαγή στις συνθήκες μας έδωσε ένα εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα. Θα μπορούσε να πει κανείς πως έχουμε το φαινόμενο της πεταλούδας, στην απλοϊκότερη εξήγησή του.

Προδομένος από το σερβίς του

Σε όλη τη διάρκεια της εβδομάδας που έφτασε το σερί του στις 10 συνεχόμενες νίκες, ο 25χρονος είχε αρκετά κενά στο σερβίς του. Αποκύημα της δουλειάς που χρειάζεται να επανέλθει, μιας και επέστρεψε στον τρόπο που σέρβιρε, μετά την παρένθεση που έκανε στην αρχή της σεζόν ένεκα του τραυματισμού του.

Ωστόσο αυτά τα κενά έπαιξαν τον ρόλο του για να φτάσει με άδειο το ρεζερβουάρ ενέργειας, τόσο αγωνιστικά, όσο και πνευματικά. Ο Τσιτσιπάς πλήρωσε τα, λίγα αλλά, άσχημα service game που είχε απέναντι σε Ακόστα και Λάγιοβιτς. Κλήθηκε να κάνει ανατροπές υπερβάλλοντας εαυτόν, αφού αναγκάστηκε να παίξει στα… κόκκινα για δύο εβδομάδες.

Ανατροπές που του στέρησαν την πνευματική διαύγεια αλλά κούρασαν και τα πόδια του πριν τον τελικό με τον Ρούουντ. Που μπορεί μεν να είχε το ίδιο πρόγραμμα με εκείνον, αλλά μέτρησε μια πολύ πιο καθαρή πορεία μέχρι να τον συναντήσει ξανά και δίχως να χάσει σετ κατέκτησε το πρώτο του 500άρι.

Το 57% των περασμένων πρώτων σερβίς του Τσιτσιπά έδωσε την ευκαιρία στον αντίπαλό του να βρει το απαιτούμενο βάθος στις επιστροφές και κυρίως να του στερήσει το φόρχαντ στο δεύτερο χτύπημα. Έτσι τα ράλι μεγάλωσαν και ο Έλληνας τενίστας έμοιαζε ανήμπορος να ανταποκριθεί. Όσο ανήμπορος υπήρξε ο Ρούουντ μια εβδομάδα νωρίτερα.

Το παράδοξο ωστόσο είναι πως στο Μόντε Κάρλο, ο Τσιτσιπάς είχε μόλις 48% περασμένα πρώτα σερβίς αλλά η επιθετικότητά του εκεί υπήρξε ακαταγώνιστη.

Δύο εβδομάδες που τον έβαλαν στη συζήτηση

Στο Μόντε Κάρλο ήρθε ο τίτλος. Στη Βαρκελώνη όχι, με την εικόνα του δικαίως λίγο πεσμένη. Ωστόσο ο Τσιτσιπάς μέσα σε δύο εβδομάδες βγήκε από τη δική του ναφθαλίνη. Και επέστρεψε στο χώμα, την αγαπημένη του επιφάνεια, ως διεκδικητής και όχι ως ακόλουθος των υπολοίπων.

Δύο εβδομάδες που χρειαζόταν όσο τίποτα άλλο για να ξαναμπεί στη συζήτηση. Στο κάδρο των φαβορί, αυτών που βλέπεις απέναντι και μπαίνεις με την ψυχολογία του αουτσάιντερ. Κάτι που χρειαζόταν πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε 500άρι τουρνουά και ας μετράει πλέον 0-11 σε τελικούς αυτού του επιπέδου. Άλλωστε αν του λεγε κάποιος να διαλέξει, σίγουρα θα επέλεγε τον τίτλο στο Μόντε Κάρλο.

Τώρα έρχεται η Μαδρίτη και έπειτα η Ρώμη. Δύο Masters που θα απασχολήσουν για τον επόμενο μήνα, μέχρι να φτάσουμε στην πίστα του Roland Garros. Με το δεύτερο, αυτό στην Ιταλία, να συγκεντρώνει πολύ περισσότερα βλέμματα. Και λόγω της ιδιομορφίας της Μαδρίτης, με την πιο γρήγορη χωμάτινη επιφάνεια που δε μοιάζει καθόλου στο Παριζιάνικο σλαμ, αλλά και των απουσιών.

Ο Ναδάλ κάνει τα πάντα για να επιστρέψει, αλλά ο στόχος του παραμένει το Παρίσι και η καλύτερη δυνατή κατάσταση εκεί. Ο Τζόκοβιτς διαλέγει να μην παίξει στην Ισπανία για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, έχοντας δείξει ευάλωτος στο Μόντε Κάρλο. Ο Αλκαράθ ακόμα δεν έχει μπει στο κάδρο του χώματος με το θέμα στον καρπό και ο Σίνερ έχει ηττηθεί μονάχα από τον Τσιτσιπά.

Από αυτό το κάδρο, ο Έλληνας τενίστας απείχε παρασάγγας, αλλά αυτές οι δύο εβδομάδες πέραν από ένεση αυτοπεποίθησης τον επανατοποθετούν εκεί που ανήκει αυτό καθ’ αυτό το τένις του. Και μέχρι τις 20 Μαΐου, που θα γίνει το πρώτο σερβίς στη Μαδρίτη, έχουμε ακόμα να δούμε πολλά. Το τένις είναι φανταστικό άθλημα, μια μικρή αλλαγή στις συνθήκες αρκεί από βδομάδα σε βδομάδα!