Μεγάλη Τεσσαρακοστή, η πορεία προς την Ανάσταση – Ημέρες περισυλλογής και απολογισμού για τα πεπραγμένα μας

Της Εύας Καπελλάκη – Κοντού*

Σαρακοστή και η φύση ξεδιπλώνει τα κάλλη της. Η ομορφότερη των εποχών η άνοιξη ντυμένη με το πιο όμορφο ένδυμά της με χρώματα κι αρώματα προετοιμάζεται για την γιορτή των γιορτών, το Πάσχα.

Ημέρες δύσκολες, άδειες από πνευματικότητα, γεμάτες βία και σκληρότητα.

Χάσαμε τον δρόμο της πορείας μας προς το φως. Γινόμαστε έρμαια των δυσμενών καταστάσεων που κυριαρχούν στην κοινωνία. Προσπαθούμε μέσα στο θολό τοπίο της καθημερινότητας να βρούμε την προσωπική μας πυξίδα. Τι κρίμα! Τρομακτική – εκκωφαντική η σιωπή γύρω μας!

Ο Γολγοθάς τον οποίο ανεβαίνουμε ως κοινωνία δεν έχει τελειωμό. Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα θλίψη κυριεύει την ψυχή σου, προσφάτως στο δελτίο ειδήσεων ακούγεται η φωνή του παρουσιαστή να αναφέρει την άγρια δολοφονία μιας νέας γυναίκας, δεν είναι η μοναδική είναι μια ακόμη στις τόσες άλλες που έχασα το μέτρημα.

Βυθίστηκα για λίγο στις σκέψεις, στα γιατί και πώς, απαντήσεις δεν βρήκα κι όμως κάπου θα υπάρχει η απάντηση… ίσως η τόση ανοχή σε πολλά πράγματα, ίσως η τόση ελευθερία στα πράγματα; Ίσως η απελευθέρωση από την πατριαρχική εστία; Ίσως η έλλειψη αγάπης;

Στάθηκα λίγο σ’ αυτό… συλλογίστηκα πως ναι, χωρίς αγάπη ο άνθρωπος χάνεται, χάνεται στο απέραντο σκοτάδι γίνεται ένα μ’ αυτό και αφομοιώνεται.

Μου έρχονται στο νου τα λόγια του Απόστολου Παύλου:

«Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει η σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.

Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Η αγάπη όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει

Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν, αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν, αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η ΑΓΑΠΗ.».

Πόσο σημαντική η βαθύτερη αξία της αγάπης! Την έχουμε παραγκωνίσει χρόνια ολόκληρα δίχως να κάνουμε τίποτα γι αυτό, απλά την ειρωνευόμαστε ως κάτι το παλιομοδίτικο ή ίσως κάτι σαν τροχοπέδη στην εξέλιξή μας, σ’ εκείνη της τεχνητής νοημοσύνης!

Αγάπη… πώς να την εκδηλώσεις; Πώς να την κρατήσεις σαν φυλακτό εντός σου; Πώς να την διατηρήσεις και να συνοδοιπορήσεις μαζί της στον χρόνο;

Χρειάζεται σύνεση, χρειάζεται παιδεία, χρειάζεται προσωπική προσπάθεια και συνεχής αγώνας γιατί η αγάπη βρίσκεται στο φως κι εμείς ακόμα… στο σκοτάδι!

Ημέρες περισυλλογής και απολογισμού για τα πεπραγμένα μας, ημέρες δύσκολες για την ανάβαση στον προσωπικό Γολγοθά, ο δρόμος μακρύς ως την Ανάσταση την προσωπική, την οικουμενική!

____________

* Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος και ραδιοφωνική παραγωγός.