Του Γιώργου Σταθοράκη…
Η Κρήτη είχε απομείνει μόνο από τα ακριτικά νησιά της χώρας μας που δεν είχε στοχοποιηθεί από τους διακινητές ως πύλη εισόδου σε ευρωπα’ι’κό έδαφος,για τις εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών που συρρέουν από Ασία και Αφρική στην προσπάθειά τους να εισέλθουν στη “γη της επαγγελίας”.
Τα τελευταία δύο χρόνια είχε ξεκινήσει δειλά δειλά η διακίνηση, με τους διακινητές να δοκιμάζουν τις άμυνές μας, την ετοιμότητά μας, τις αντιδράσεις και τα αντανακλαστικά μας, τα οποία ήταν μηδαμινά στο να ελέγξουμε την κατάσταση και να κόψουμε εν τη γεννέση της αυτή την διαδικασία.
Ήταν γνωστό τοις πάσι και ειδικά στην κυβέρνηση ότι συρρέουν εδώ και αρκετό καιρό χιλιάδες ταλαίπωροι άνθρωποι, τόσο από εμπόλεμες περιοχές, όσο και από φτωχές χώρες,στα παράλια της Λιβύης και προετοιμάζονταν για το ταξίδι στην ελπίδα, καταβάλοντας αδρά ναύλα για να περάσουν απέναντι.
Η χώρα μας κοιμώμενη τον ύπνο του δικαίου, δεν θορυβήθηκε ούτε όταν τα κράτη της βόρειας Ευρώπης δήλωναν κατηγορηματικά ότι δε μπορούν να δεχθούν άλλους μετανάστες ή αιτούντες άσυλο και θα επαναπροωθούν όσους δε μπορούν να κρατήσουν, στη χώρα πρώτης υποδοχής, δηλαδή στη χώρα μας.
Η Ελλάδα όμως έχει ιδιαιτερότητες έναντι των άλλων κρατών όσον αφορά το ευαίσθητο αυτό θέμα με τους μετανάστες και ειδικότερα τους μουσουλμάνους μετανάστες. Δε θα σταθώ στις ελάχιστες οικονομικές δυνατότητες ή στην αναιμική παραγωγική διαδικασία, στην οποία θα μπορούσε να απορροφηθεί ένα μέρος αυτού του πλήθους και εντέλει να ενσωματωθεί στην κοινωνία, έστω και με προβλήματα. Δε μπορώ όμως να μην τονίσω την τεράστια ιδιαιτερότητα που λέγεται γειτονία με την Τουρκία.
Ποιος αλήθεια μπορεί να κοιμάται ήσυχος και να μην ανησυχεί όταν γνωρίζει πως η Τουρκία διαθέτει εδώ και αρκετά χρόνια στρατιωτική βάση στη Λιβύη, στην οποία ουδείς γνωρίζει τι οργανώνεται, τι εξελίσεται, τι μεθοδεύεται;
Ειδικότερα όταν όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχει πλέον απόλυτη επιρροή των Τούρκων τόσο στην κυβέρνηση της δυτικής Λιβύης, αλλά όπως βιώσαμε με οδυνηρό τρόπο προσφάτως και στην ανατολική Λιβύη πλέον, με το στρατηγό Χαφτάρ να παίζει το παιχνίδι που έπαιζε ο Ερντογάν πριν μερικά χρόνια, γεμίζοντας ασφυκτικά τα νησιά του Αιγαίου με λαθρομετανάστες, μια διαδικασία που ουδέποτε πραγματικά αντιμετωπίσαμε;
Ποιος είναι σε θέση να μας εξασφαλίσει ότι η δημιουργία δομών στην Κρήτη, προσωρινής ή μόνιμης βάσης, με οποιεσδήποτε συνθήκες κράτησης ή λειτουργίας, θα ανακόψουν τις ροές;
Εκτός και αν ευελπιστούμε ότι σε κάποιους μήνες ή χρονια και αφού πλέον θα έχουμε καταστρέψει και την Κρήτη, όπως άφησαν οι πολιτικοί ταγοί αυτού του έρμου τόπου να καταστραφούν τα νησιά όλου του ανατολικού Αιγαίου, θα ανακοπούν οι ροές ως δια μαγείας.
Όταν μιλάνε οι πολιτικοί φωστήρες του τόπου μας για εξακρίβωση στοιχείων, για άσυλο, για επαναπροώθηση στις χώρες τους, πως ακριβώς το φαντάζονται;
Έχουν καταλάβει ότι μιλάμε για εκατοντάδες άτομα σε κάθε καραβιά;
Αλήθεια πόσες δομές θα χρειαστεί να φτιάξει η κυβέρνηση για να φυλακίσει για τουλάχιστον τρεις μήνες τις χιλιάδες λαθρομεταναστών που αναμένονται στο νησί;
Ποιός εξασφαλίζει ότι όσοι έρχονται χωρίς χαρτιά δηλώνουν πραγματικά στοιχεία ή όσοι έχουν χαρτιά δεν είναι πλαστά;
Αλήθεια με ποιο πλήθος προσωπικού θα πραγματοποιηθεί όλη αυτή η διαδικασία;
Πόσες εκατοντάδες πτήσεις θα πληρώσει ο ελληνικός λαός για την επιστροφή στις χώρες τους όσων πρέπει να επιστρέψουν;
Οι χώρες τους θα τους δέχονται πίσω;
Ποιος πιστοποιεί πως σε κάθε ομάδα των εκατό λαθρομεταναστών δεν υπάρχουν δέκα-είκοσι-τριάντα ή ακόμη και εκατό άτομα που έχουν εκπαιδευθεί για να προκαλέσουν προβλήματα σε ενδεχόμενο επεισόδιο με την Τουρκία και μάλιστα όσο πλησιάζει η ώρα της κόντρας για τους υδρογονάνθρακες νοτίως της Κρήτης;
Ποιος εξασφαλίζει ότι όλοι αυτοί που έρχονται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία νέοι άνδρες, δεν έχουν άλλους σκοπούς;
Μπορεί να το εγγυηθεί αυτό κάποιος ή αν θα γίνει κάποια στραβή θα σφυρίζει αδιάφορα;
Η εποχή της άκριτης αλληλεγγύης έχει τελειώσει από την ώρα που ξεκίνησε η “Αραβική Άνοιξη” και ειδικά στις μέρες μας που το διεθνές δίκαιο έχει καταντήσει κουρελόχαρτο και επικρατεί πλέον όλο και περισσότερο το δίκαιο του Ισχυρού.
Όσοι δεν μπορούν να το χωνέψουν ακόμη, ας κατέβουν από το συννεφάκι και ας πατήσουν τα πόδια τους στη γη, μπας και καταλάβουν πως δε ζούμε πια στη δεκαετία του 80 και πως πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ας κάνω όμως και μια πρόταση για να μη νομίζουν κάποιοι πως ασκώ μόνο κριτική..
Το πρόβλημα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί στη Λιβύη, ακριβώς όπως θα έπρεπε να έχει αντιμετωπιστεί και στην Τουρκία παλαιότερα.
Αντί να τους χορηγείται πακτωλός χρημάτων θα έπρεπε η Ύπατη Αρμοστεία(που τώρα την έπιασε ο πόνος για τις συνθήκες υποδοχής) να έχει δημιουργήσει φορείς και τμήματα σε αυτά τα κράτη για να κάνει ταυτοποιήσεις και να δίνει το δικαίωμα σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη να ταξιδέψουν όπου θέλουν.
Όχι να τους αφήνουν να παραβιάζουν σύνορα και να θαλασσοπνίγονται και ύστερα να αφήνει τη χώρα υποδοχής να βγάζει το φίδι από την τρύπα.
Κλείνοντας θα ήθελα να μοιραστώ με τους πολιτικούς μας άρχοντες όλων των επιπέδων μια διαπίστωση..
Ξέρετε κύριοι γιατί αντιδρά η πλειονότητα των κρητικών στη δημιουργία δομών;
ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΔΕ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ!
Υ.Γ. πρώτη φορά βλέπω κράτος με σύνορα σουρωτήρι και μάλιστα να τσακώνονται και στη βουλή οι πολιτικοί του,όχι για να τα διαφυλλάξουν αλλά για το αν πρέπει να παραβιάζονται ελεύθερα ή με επιπτώσεις στο μενού σίτισης..
