Wimbledon, Σάκκαρη: Η… γλώσσα του σώματος και το turning point που δεν έρχεται | Blog – Δημήτρης Οικονόμου

Ο Δημήτρης Οικονόμου γράφει για τον αποκλεισμό της Μαρίας Σάκκαρη από την Έμα Ραντουκάνου στον 3ο γύρο του Wimbledon, την αδικαιολόγητη πίεση αλλά και τη διαρκή αναζήτηση μιας πορείας που θα της αλλάξει την ιστορία στα Grand Slam.

Μερικοί κύκλοι ανοίγουν και χρειάζεται να γίνουν πολλά στο μεσοδιάστημά τους για να κλείσουν οριστικά. Μπορεί να περάσουν και σχεδόν τρία χρόνια, όπως από την πρώτη φορά που η Μαρία Σάκκαρη με την Έμα Ραντουκάνου μοιράστηκαν το κορτ, στον ημιτελικό του US Open το, μακρινό πλέον, 2021.

Στην πλήρη αυτήν περιστροφή, οι δυο τους βγήκαν στο κεντρικό κορτ του Wimbledon με φόντο, όχι πλέον μια θέση στον τελικό ενός Major τουρνουά, αλλά μιας πρόκρισης στον 4ο γύρο. Διακύβευμα μικρό, αν το κοιτάξεις κυνικά, όμως καθόλου αμελητέο αν συνυπολογίσει κανείς όλα όσα συνέβησαν αυτά τα τρία χρόνια, μέχρι να συναντηθούν ξανά.

Η Ραντουκάνου κατέκτησε έναν Grand Slam τίτλο, όμως οι τραυματισμοί της δεν της χαμήλωσαν απλώς το ταβάνι, αλλά την έβγαλαν οριστικά από το προσκήνιο. Η Σάκκαρη από την άλλη, μετράει πλέον ρεκόρ 12-11 σε Major διοργανώσεις από τη στιγμή που έχασε εκείνον τον ημιτελικό. Και όταν τελικά βγήκαν στο πάλκο, αν και πολλά θα έπρεπε να γίνουν διαφορετικά, αυτός ο κύκλος έμοιαζε να ξεκινά από την αρχή.

Με τη Ραντουκάνου να κυριαρχεί από το πρώτο κιόλας game. Το 40-15 μετατράπηκε σε break. Οι αντίστοιχες ευκαιρίες της Ελληνίδας αμέσως μετά, έπεσαν στο κενό. Όπως και όλες της τελικά στην αναμέτρηση. Μία τέτοια αρχή αρκούσε για να… τινάξει όλο το πλάνο στον αέρα. Μπορεί να μην έχουμε δει τη Ραντουκάνου να παίζει συνεχόμενα στο τουρ, αλλά όταν βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο το τένις της, τότε δεν αντιμετωπίζεται εύκολα.

Η Βρετανίδα παραμένει μια συγκλονιστική counter pouncher και το μόνο που χρειάζεται στο κορτ λέγεται αυτοπεποίθηση. Από εκεί και πέρα νιώθεις την ελευθερία στους καρπούς και τα χτυπήματά της. Τις επιστροφές της που πίεσαν με κάθε τρόπο, το σημάδι με το βάθος στη βασική γραμμή, το ρίσκο για τους winners και το εκπληκτικό σερβις της που κάνει θραύση στο Wimbledon και δεν την εγκατέλειψε ποτέ, αφού έβγαλε πρώτο σερβίς σε κάθε break point. Ένα νούμερο αρκεί για να αντιληφθεί κανείς την εικόνα του πρώτου σετ. Οι 10/23 πόντοι της Ραντουκάνου όταν βρισκόταν σε άμυνα, απέναντι στους 5/16 της Σάκκαρη. Στη διαρκή αναζήτηση του έξτρα χτυπήματος, το φόρχαντ της Ελληνίδας λύγιζε συνήθως πρώτο.

Επί της ουσίας, με τα δεδομένα που διαμορφώθηκαν από το 1-0 και έπειτα, η Ραντουκάνου ήταν αδύνατο να λαθέψει και να χάσει. Κάθε μία από τις επτά χαμένες ευκαιρίες ερχόταν σα ροπαλιά στην ψυχολογία της Ελληνίδας. Όταν η Ραντουκάνου φτάσει να κάνει όλα τα παραπάνω και να έχει περασμένα πρώτα σερβίς σε 76%, τότε δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Ή μήπως όχι;

Οι ευθύνες της Σάκκαρη

Ποιες είναι οι ευθύνες της Σάκκαρη στην αναμέτρηση; Λίγη ώρα μετά τον πρώιμο αποκλεισμό της στο Roland Garros από τη Βαρβάρα Γκρατσέβα, έκανε λόγο για τον πνευματικό τομέα και το κόλλημα στα Grand Slam. Το γρασίδι δεν αποτελεί την αγαπημένη της επιφάνεια. Η χαμηλή αναπήδηση, ο χρόνος που δεν έχει πίσω από τα χτυπήματά της και μια αντίπαλος που της αφαίρεσε κάθε ευκαιρία να επιτεθεί από τη βασική γραμμή.

Και όσο η 21χρονη γύριζε ολοένα περισσότερες μπάλες, η Σάκκαρη ήταν αυτή που έκανε το λάθος. Παίζοντας από την εκκίνηση ως το φινάλε με ένα ανεξήγητο βάρος στους ώμους. Τα 31 αβίαστα με τα οποία έκλεισε την αναμέτρηση ήρθαν αρκετές φορές χάρη στην εξαιρετική αντίπαλό της. Η Ραντουκάνου, με το ταμπλό να έχει αδειάσει από αυτήν την πλευρά, κλείνει το μάτι μέχρι και στον τελικό με το τένις που παίζει.

Από αυτό, όμως, έως τη γλώσσα του σώματος που είδαμε στο κεντρικό κορτ, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Τρία χρόνια μετά από εκείνον τον ημιτελικό του Wimbledon, η Σάκκαρη μπορεί να ήταν η ηττημένη αλλά βγήκε με πολύ μεγαλύτερη εμπειρία, παραστάσεις και παρουσίες στα μεγάλα ραντεβού. Με μία τριετία συνεπούς παρουσίας, με τον τίτλο στη Γουαδαλαχάρα πέρσι. Η Σάκκαρη έπρεπε να παρουσιαστεί ως η πιο έμπειρη τενίστρια στο κορτ. Να είναι αυτή που θα μεταφέρει βάρος, πίεση και να εκμαιεύσει τα λάθη. Αντ’ αυτού η εμπειρία της, η θέση της στο Top-10 και οι χαμένες ευκαιρίες της γυρίζουν μπούμερανγκ.

Ακόμα και μέσα στο παιχνίδι με τη Ραντουκάνου, που φυσικά υπήρξε καθαρή επικράτηση, είχε σημεία όπου το τένις της είχε υψηλού επιπέδου στοιχεία. Ακόμα και έτσι όμως, αυτό δεν έφτασε. Με το επόμενο βήμα, πλέον, να έρχεται στο Παρίσι. Το ζευγάρωμα με τη Ραντουκάνου έμοιαζε να ‘ναι turning point για τη νικήτρια. ΄Όχι για την πρόκριση, αλλά για τον κύκλο που έπρεπε να κλείσει. Από εκείνον τον ημιτελικό του US Open, η Σάκκαρη έπιασε πολλές φορές το peak της, αλλά καμία στα Grand Slam.

Και το δικό της turning point, ακόμα, δεν έχει βρεθεί. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι θα μπορούσαν να γίνουν μια νέα αρχή.