Ο χρυσός παραολυμπιονίκης Μανώλης Στεφανουδάκης αφήνει το ακόντιό του!

της Εύας Νιργιανάκη…

Ο Μανώλης Στεφανουδάκης είναι κάτι περισσότερο από ένας θρύλος του παγκόσμιου αθλητισμού. Είναι η ζωντανή απόδειξη πως η δύναμη της ανθρώπινης θέλησης μπορεί να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο, να κατακτήσει τις πιο υψηλές κορυφές και να γράψει ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα. Ένας αθλητής που δεν αρκέστηκε μόνο στις νίκες, αλλά μετέτρεψε την πορεία του σε πηγή έμπνευσης, αποδεικνύοντας ότι η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται μόνο στο σώμα, αλλά κυρίως στην ψυχή.

Με αμέτρητες διακρίσεις, παγκόσμιους τίτλους και χρυσά μετάλλια, ο κορυφαίος Έλληνας ακοντιστής έχει ταξιδέψει την ελληνική σημαία στα πέρατα του κόσμου, δοξάζοντας τη χώρα με τις επιδόσεις και το ήθος του. Κάθε του ρίψη είναι μια δήλωση υπεροχής, πάθους, μια απόδειξη ότι τα όνειρα ανήκουν σε εκείνους που δεν τα εγκαταλείπουν ποτέ.

Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες «Παρίσι 2024», ο Μανώλης Στεφανουδάκης κράτησε περήφανα τη γαλανόλευκη ως σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής, τιμώμενος επάξια για τη σπουδαία του καριέρα.

Η πορεία του δεν ήταν ποτέ εύκολη, αλλά ήταν πάντοτε θριαμβευτική. Τα μετάλλιά του –χρυσά, ασημένια, χάλκινα– είναι απλώς η επιβεβαίωση αυτού που όλοι γνωρίζουν: ότι ο Μανώλης Στεφανουδάκης είναι ο κορυφαίος ακοντιστής όλων των εποχών. 

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή του ταξιδιού που εν τέλει σας οδήγησε στα ουράνια. Πριν το ατύχημα, πώς ήταν η ζωή σας;

Ήμουν ένας άνθρωπος εργατικός, όπως είμαι και τώρα. Μεγάλωσα σε μια αγροτική οικογένεια, όπου ο πατέρας μου και η μητέρα μου μας δίδαξαν την αξία της δουλειάς. Από μικρός μπήκα στον χώρο της αρτοποιίας και ζαχαροπλαστικής. Δεν προχώρησα στις σπουδές μου, γιατί αμέσως μετά το δημοτικό ξεκίνησα να εργάζομαι. Η δουλειά μου ήταν ένα πάθος για μένα και συνεχίζω να την αγαπώ ακόμα. Στα παιδικά μου χρόνια, η δουλειά είχε πρωταρχικό ρόλο στη ζωή μου, περισσότερο από το παιχνίδι ή άλλες δραστηριότητες που συνήθως απολαμβάνουν τα παιδιά. Ωστόσο, έζησα ξέγνοιαστες στιγμές, όπως όλα τα παιδιά του χωριού.

Έχετε μνήμες από την ημέρα του ατυχήματος;

Σίγουρα θυμάμαι. Μικρά κομμάτια κι αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό από εκείνη την ημέρα. Δεν θυμάμαι τη στιγμή του τροχαίου. Όπως είπαν οι γιατροί, η μνήμη μου χάθηκε για λίγο, ήταν κάτι σαν άμυνα του οργανισμού.
Φίλοι μου, που έτυχε να περνούν την ώρα του τροχαίου, μου περιέγραψαν πώς με είδαν εγκλωβισμένο μέσα στις λαμαρίνες, να ζητώ βοήθεια. Ήταν μια δύσκολη στιγμή, καθώς ήξεραν πως δεν έπρεπε να με μετακινήσουν. Παρ’ όλα αυτά, εγώ τους παρακαλούσα να με βγάλουν. Ευτυχώς, περίμεναν την Πυροσβεστική, όπου με απεγκλώβισε.
Από εκεί ξεκίνησε ένας μεγάλος γολγοθάς. Οι γιατροί στο νοσοκομείο είπαν στους γονείς μου ότι ήμουν πολυτραυματίας και δεν ήξεραν αν θα τα καταφέρω να ζήσω. Τα ζωτικά μου όργανα είχαν υποστεί σοβαρές βλάβες, και η κατάσταση ήταν κρίσιμη. Ήταν μεγάλο σοκ για τους γονείς μου.

Ποια ήταν η πρώτη αντίδραση όταν καταλάβατε τη σοβαρότητα της κατάστασής σας;

Όταν ξύπνησα στο νοσοκομείο, ο πρώτος που αντίκρισα ήταν ο αδερφός μου. Μου είπε: «Τράκαρες». Δεν καταλάβαινα ακριβώς τι είχε συμβεί. Ήθελα να μάθω ποιοι ήταν μαζί μου στο αυτοκίνητο και αν ήταν καλά. Όταν μου είπαν ότι ο φίλος μου ήταν στο νοσοκομείο, νόμιζα ότι μου έκρυβαν κάτι σοβαρό. Ζήτησα να τον φέρουν να τον δω, και όταν είδα ότι ήταν καλά, ηρέμησα.
Αυτό που με κλόνισε και είπα ότι πρέπει να συνεχίσω και μετά από το ατύχημα, ήταν ένα βράδυ που κοιτούσα τη μητέρα μου να έχει γύρει το κεφάλι της στα πόδια μου και κοιμόταν στο κρεβάτι του θαλάμου που βρισκόμουν, είδα την όψη της να γερνάει σε λίγες μόλις ημέρες και τότε βρήκα το κουράγιο κι άντλησα δύναμη για το μετά.

Τι νιώσατε όταν σας ανακοίνωσαν ότι δεν θα περπατήσετε ξανά;

Οι γιατροί μου έδωσαν κάποιες ελπίδες, αλλά εγώ καταλάβαινα ότι η κατάσταση ήταν πιο σοβαρή. Κάποια στιγμή, ένας γιατρός ήρθε και μου είπε: «Η βλάβη που έχεις είναι μόνιμη». Στενοχωρήθηκα, αλλά την ίδια στιγμή σκέφτηκα όλους εκείνους που είχα δίπλα μου και δεν ήθελα να με δουν να λυγίζω.

Πώς κύλησε η διαδικασία της αποκατάστασής σας;

Από την πρώτη στιγμή, πάλεψα. Έκανα φυσικοθεραπείες τρεις φορές την ημέρα. Ο πατέρας μου επέμενε να πάω σε κέντρο αποκατάστασης στην Αθήνα. Ο κόσμος της  περιοχής με στήριξε οικονομικά και τους ευχαριστώ πολύ, γιατί μου έδωσαν  μια τεράστια ανάσα.
Αν και στην αρχή δεν ήθελα, τελικά πήγα και εκεί ένας φυσιοθεραπευτής μου είπε πως η πρόοδός μου ήταν ήδη πολύ μεγάλη. Έτσι επέστρεψα στον τόπο μου για να συνεχίσω την αποκατάσταση.

Ποιος ή τι ήταν η κινητήριος δύναμη να ασχοληθείτε με τον αθλητισμό;

Δεν είχα καμία σχέση με τον αθλητισμό πριν το ατύχημα. Ο Γιώργος Καπελλάκης, ένας σπουδαίος άνθρωπος και αθλητής, ήταν ο άνθρωπος που με «έριξε» στον αθλητισμό. Του οφείλω τα πάντα, είναι ο άνθρωπος που με έπιασε από το χέρι και με έκανε να ξεκινήσω τον αθλητισμό. Επίσης ήταν και ο Γιώργος Σηφάκης, ένας άνθρωπος παραπληγικός, που γνώρισα στο νοσοκομείο, ένα παιδί μέσα στην ενέργεια και τη ζωή και με βοήθησε να βρω τη δύναμη να ξεκινήσω.

Ποιες οι προκλήσεις που αντιμετωπίσατε όταν πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τον αθλητισμό;

Ξεκίνησα με κολύμβηση, αλλά λόγω έλλειψης υποδομών τότε εδώ στην περιοχή, η μετακίνηση από και προς το Ηράκλειο ήταν δύσκολη, χρονοβόρα και κοστοβόρα. Έτσι, «μεταπήδησα» στον στίβο. Η πρώτη μου επαφή ήταν με τη σφαιροβολία, αλλά όταν μου έφεραν ένα ακόντιο, ένιωσα πως αυτό ήταν το άθλημά μου.

Ποια ήταν η πρώτη σας μεγάλη διάκριση;

Στο πρώτο μου πανελλήνιο πρωτάθλημα, αμέσως έκανα πανελλήνιο ρεκόρ. Εκεί κατάλαβα πως μπορούσα να διακριθώ. Ένας μεγάλος αθλητής, ο Θανάσης Τσιβιλής, ο άνθρωπος που κρατούσε τα σκήπτρα του αθλήματος, με είδε, με πήρε αγκαλιά και μου είπε: «Ήρθε η σειρά σου, να φτάσεις το αγώνισμα εκεί που πρέπει». Είναι ένας άνθρωπος που είναι πάντα στο πλευρό μου, με στηρίζει και τον νιώθω οικογένεια.

Πώς καταφέρατε και παραμείνατε στο υψηλότερο επίπεδο με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια;

Ο αθλητισμός με αναπηρία έχει φτάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο, αν δεν το αγαπάς και δεν δίνεις τη ψυχή σου δεν μπορείς να πετύχεις την πρωτιά. Η αγάπη του κόσμου ήταν το κίνητρο μου να παλέψω. Αυτή είναι η δύναμή μου όλα αυτά τα χρόνια, κι έτσι παρέμεινα στο υψηλότερο επίπεδο συνεχόμενα όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Οι βραβεύσεις μου είναι πολλές ανά τα χρόνια, βλέπω ότι ο κόσμος αναγνωρίζει και σέβεται την προσφορά μου.

Ποιοι είναι οι βασικοί συνεργάτες και υποστηρικτές σας στην αθλητική σας πορεία;

Ο βασικός μου συνεργάτης όλα αυτά τα χρόνια είναι ο Ιπποκράτης Σκαντζάκης. Η σχέση μας δεν περιορίζεται πλέον σε αθλητή και προπονητή, τον Ιπποκράτη τον νιώθω αδερφό μου. Είναι ένας άνθρωπος που με καταλαβαίνει πραγματικά, έχει δουλέψει σκληρά γι αυτό και κατέχει τη θέση του Τεχνικού Συμβούλου της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, όλοι οι συναδέλφοι του από το εξωτερικό αναγνωρίζουν τη δουλειά και το ήθος του. Ο Ιπποκράτης είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Ανοίγει τα χαρτιά του σε όλους τους αθλητές του και γι αυτό ξεχωρίζει. Είναι ο πιο σημαντικός συνεργάτης και συνοδοιπόρος στη πορεία μου στον αθλητισμό. Οφείλω όμως να ευχαριστήσω και όλους του χορηγούς που ήταν δίπλα μου στο ταξίδι μου. Ένας άνθρωπος όμως συγκέντρωνε όλους αυτούς στο πλευρό μου, ο Μανώλης Σαββάκης.

Πώς ισορροπούνται οι υποχρεώσεις του «χρυσού» αθλητή με την οικογενειακή ζωή;

Η οικογένεια μου, η σύζυγος μου και τα παιδιά μου γνωρίζουν τις υποχρεώσεις και τους ρυθμούς που έχω. Η κόρη μου γνώριζε από μωρό, ότι ο μπαμπάς τον περισσότερο καιρό έλλειπε. Είναι όλοι δίπλα μου. Με τη σύζυγό μου τη Νατάσσα, που είναι και στην ομάδα των φυσικοθεραπευτών είμαστε και συνεργάτες, έχει αναλάβει πολλούς τομείς, και αφιερώνει χρόνο και ενέργεια για να διευθετεί και διαχειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο και τις δικές μου υποχρεώσεις, εκτός από το να φροντίζει την οικογένειά μας και να είναι εξελίσσει την επιχείρηση της.

Με τι σκοπό «γεννήθηκε» η ιδέα της δημιουργίας του Συλλόγου ΑΜΕΑ Γονέων και Φίλων Ν. Κρήτης «Το Μέλλον», όπου και προεδρεύετε;

Ο σύλλογος ήρθε στη ζωή μου μετά το τροχαίο, που με μια παρέα φίλων είχαμε στόχο να κάνουμε την περιοχή μας πιο φιλική και προσβάσιμη στα άτομα με αναπηρίες. Αντιληφθήκαμε ότι οι ανάγκες ήταν πολύ μεγαλύτερες, και τώρα αριθμεί 650 μέλη.

Είναι μια κομβική περίοδος για εσάς. Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;

Αποφάσισα να αποσυρθώ από τον πρωταθλητισμό, από τον ακοντισμό. Είναι η υπό σκέψη ακόμα και η συμμετοχή μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα τους επόμενους μήνες. Θέλω να αφιερώσω χρόνο στην οικογένειά μου και στα παιδιά μου, καθώς όλα αυτά τα χρόνια έλειπα πολύ. Παράλληλα, σχεδιάζω να κάνω τον γύρο της Κρήτης με χειρήλατο ποδήλατο, μαζί με μια παρέα, κάνοντας στάσεις σε σχολεία και δήμους. Επίσης θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω τα μετάλλια μου και τον εξοπλισμό μου σε ένα βαν που θα μας ακολουθεί και θα μπορεί να τα δει ο κόσμος.

Τι σας άφησε σαν παρακαταθήκη η ενασχόληση σας με τον αθλητισμό;

Μου έχει αφήσει έναν τεράστιο πλούτο. Όχι σε χρήματα αλλά σε γνώσεις. Ταξίδεψα σε δεκάδες χώρες, γνώρισα πολιτισμούς, εμπειρίες, έκανα φίλους απ΄ όλα τα μέρη του κόσμου. Δεν ήμουν ποτέ ο άνθρωπος που κυνηγούσε τα φώτα. Το τροχαίο και ο μετέπειτα ο αθλητισμός με άλλαξαν. Είδα διαφορετικά την περιοχή μου. Είχα την τύχη να με αγαπήσει και να με στηρίξει ο κόσμος στην περιοχή μου, άλλοι αθλητές του επιπέδου μου δεν είχαν αυτό το αντίκρισμα. Ίσως οφείλεται στον χαρακτήρα του αθλητή. Ήθελα να ανταποδώσω στην κοινωνία όλα αυτά που μου πρόσφεραν.

Πώς είναι η επόμενη ημέρα;

Για έναν αθλητή που έχει κάνει μια μεγάλη πορεία, είναι δύσκολη η αλλαγή σελίδας, θα βρίσκομαι στον αθλητισμό από ένα άλλο μετερίζι, θα προσφέρω με διαφορετικό τρόπο. Όλα έχουν κι ένα τέλος, πρέπει να πάρεις τη σκληρή απόφαση να σταματήσεις. Να βάζεις τελεία. Ένας αθλητής πρέπει να ξέρει πότε να σταματήσει, όταν ένας αθλητής έχει κατακτήσει την κορυφή, είναι λάθος να σταματήσει στα χαμηλά. Σταματάω την πορεία μου με ένα ολυμπιακό μετάλλιο, ήταν η κατάλληλη στιγμή τώρα.

Ποια στιγμή θα χαρακτηρίζατε «σταθμό» στην καριέρα σας;

Η σημαντικότερη στιγμή μου ήταν όταν επιλέχθηκα από την ολομέλεια της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής να είμαι ο σημαιοφόρος της Ελλάδας στην τελετή έναρξης στους Παραολυμπιακούς Αγώνες «Παρίσι 2024». Θυμάμαι τη Νατάσσα να προσπαθεί να βγάλει ένα βίντεο κατά τη διάρκεια της παρέλασης, και δεν είχα την δύναμη να μιλήσω, από την συγκίνηση που ένιωθα. Για 500 μέτρα από τη χαρά και την υπερηφάνεια, έβγαιναν δάκρυα από τα μάτια μου. Όλα τα χρόνια παλεύω για τη σημαία και προσπαθώ να την ανεβάζω στο υψηλότερο βάθρο και να καταφέρνω να ακούω τον εθνικό μας ύμνο. Ήταν η ύψιστη στιγμή στην καριέρα μου, εκεί ολοκληρώθηκα και κατέκτησα την πιο ψηλή κορυφή!

Τι μήνυμα θέλει να στείλει ο άνθρωπος Μανώλης Στεφανουδάκης;

Πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρα μας, είναι το σημαντικότερο που έχουμε, να μην φοβόμαστε να ονειρευόμαστε. Όταν ένα όνειρο το κυνηγάς κάποια στιγμή το πετυχαίνεις, όσες αναποδιές κι αν έρθουν. Τίποτα δεν χαρίζεται σε κανέναν!

Με κάθε του ρίψη, δεν έστελνε μόνο το ακόντιο στον ουρανό, αλλά και το όραμα, την ελπίδα και την υπερηφάνεια ενός ολόκληρου λαού.
Σε αυτό το ταξίδι που ολοκληρώνεται, υποκλινόμαστε προστά σου και σε ευχαριστούμε!
Για τις στιγμές δόξας, για τα μαθήματα ζωής, για τη συγκίνηση και την υπερηφάνεια. Για όλα όσα προσέφερες στον αθλητισμό, στη χώρα, στις επόμενες γενιές.