της Εύας Καπελλάκη-Κοντού*
β’ μέρος
Η συζήτηση αυτή είναι από καρδιάς και επί της ουσίας επικεντρωμένη στον άνθρωπο!
Η κα Μήλιου Κοινωνική Λειτουργός και Πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Σ.Κ.Λ.Ε. Κρήτης, θέλησε να μοιραστεί μαζί μας τις επιστημονικές γνώσεις της και την εμπειρία της για τις ανησυχίες του ανθρώπου, τις ανάγκες του αλλά και τις αδυναμίες του. Όπως και των γονιών που μεγαλώνουν παιδιά.
Τόσα πολλά και τόσο όμορφα κι ενδιαφέροντα πράγματα συμπυκνωμένα σ’ έναν μεστό λόγο, γρήγορο γεμάτο συναισθήματα και προβληματισμούς κυρίως αυτούς, αλλά και προτάσεις για εύρεση λύσεων.
Είπατε, αν δεν κάνω λάθος, ότι το παιδί πρέπει να παίρνει ξεκάθαρες «εντολές». Σε περίπτωση που ο ένας από τους δυο γονείς δίνει μη ξεκάθαρες εντολές στο παιδί του, ποιές θα είναι οι επιπτώσεις;
- Ο πατέρας έχει μεγαλώσει σ’ ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, η μητέρα το ίδιο, οι γονείς από κοινού πρέπει να βρουν τον κοινό τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους. Δηλαδή ο καθένας πρέπει στην οικογένεια να έχει τον συναισθηματικό, ψυχολογικό και βιολογικό του ρόλο. Καλούνται οι γονείς από κοινού να συναποφασίσουν σε κοινές βάσεις για το καλό των παιδιών. Πρέπει να είναι από κοινού η ανατροφοδότηση και η στήριξη.
Οι πατεράδες θεωρούν πολλές φορές ότι απαλλάσσονται από την οριοθέτηση, επειδή λείπουν πολλές ώρες από το σπίτι. Επομένως καλούνται οι μαμάδες να βάλουν «όρια», λες και τα «όρια» είναι κάτι που μπορεί να βάλει μόνο ο ένας γονιός. Έχει λοιπόν μια σταθερή η μαμά, προσπαθεί να κάνει το καλύτερο δυνατόν.
Το παιδί έχει βέβαια ένα βασικό μπούσουλα από τη μαμά, αλλά, από την άλλη, ο μπαμπάς γυρίζει από τη δουλειά και δεν μπορεί ν’ ασχοληθεί πολύ με το παιδί γιατί είναι κουρασμένος ή γιατί ίσως δεν έχει μάθει ν’ ασκεί το γονεϊκό του ρόλο ισότιμα με την μαμά. Λίγο θα του κάνει τα χατίρια, λίγο θα το χαϊδέψει περισσότερο, ή θα του πει: «θα πας να παίξεις, θα γυρίσεις στις 5 ή λίγο αργότερα, σε μισή ώρα να είσαι στο σπίτι!».
Ποιές θα είναι οι επιπτώσεις για το παιδί;
Το παιδί δεν αντιλαμβάνεται, καταρχήν, τη σοβαρότητα του να είναι σταθερός ο ίδιος. Όταν ο μπαμπάς και η μαμά αμφιταλαντεύονται, δεν έχουν ξεκάθαρη εκ προοιμίου, απόφαση το παιδί λίγο μπερδεύεται και νιώθει πολλές φορές ότι έχει το περιθώριο να μπει μέσα σε αυτό και να το οργανώσει και ν’ αποφασίσει για τον εαυτό του, ξεκάθαρα!
Οι γονείς πρέπει να λένε λίγα λόγια, να είναι συνεπείς στις πράξεις τους και να επιτρέπουν στο παιδί ν’ ακολουθήσει τα λίγα λόγια που λένε. Αλλιώς, θα υπάρξει συνέπεια!
Πώς μπορείτε να μου περιγράψετε τον ευρύτερο κοινωνικό ιστό της Περιφέρειας Κρήτης;
- Γενικότερα είναι πολύ ορεινό το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και αυτό επηρεάζει αρκετά και τις συνήθειες των ανθρώπων. Θεωρώ ότι οι Κρητικοί είναι λίγο «κλειστοί», δηλαδή έχουν μάθει να ζούνε μέσα στην οικογένεια. Η οικογένεια κρατάει ακόμα πολύ γερά τον ιστό της και αυτό είναι πάρα πολύ καλό.
Το ότι από τα χωριά οι άνθρωποι έχουν μεταφερθεί στο αστικό περιβάλλον δεν σημαίνει ότι έχουν διαφοροποιήσει πάρα πολύ τις συνήθειές τους, γιατί διατηρούν τις σχέσεις τους με τα χωριά τους, με τους συγγενείς κι αυτό είναι θετικό. Πολλές φορές αυτό που βλέπουμε είναι ότι όταν έρχονται σε πιο μοντέρνα περιβάλλοντα διατηρούν τις ίδιες αυτές συνήθειες χωρίς να προσαρμόζονται κι αυτό γίνεται γιατί ζουν σε κλειστό χώρο.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό να κρατήσουμε απ’ όλη αυτή τη διαδικασία τα θετικά. Δηλαδή τα παιδιά να μεγαλώνουν και στην ύπαιθρο πέρα από το αστικό περιβάλλον, γιατί είναι πολύ σημαντική η σχέση τους με τη γη.
Είναι τελείως μη φυσιολογικό η ενασχόλησή τους με τις οθόνες! Είναι πολύ σημαντικό να διατηρούν τις παραδόσεις, τα παιδιά να μεγαλώνουν με γιαγιάδες που ακούνε τις ιστορίες τους και που ασχολούνται με την ανατροφή τους.
Είναι σπουδαία η σχέση με την εκκλησία, όμως μ’ ένα τρόπο που εκφράζει τις ανάγκες της οικογένειας, τις ανάγκες του παιδιού χωρίς υπερβολές, χωρίς ιδεοληψίες και χωρίς καταναγκασμούς στο θρησκευτικό γίγνεσθαι.
Στην Κρήτη η σχέση με τη γαστρονομία είναι πολύ σημαντική! Τι πιο όμορφο να συμμετέχει ένα παιδί στη διαδικασία και στην προετοιμασία του τραπεζιού! Εμείς πώς έχουμε μεγαλώσει; Με όμορφες μυρωδιές από τα τσουρέκια της μαμάς το Πάσχα, με εικόνες γιορτής όταν πάμε στην εκκλησία τα Χριστούγεννα!
Όλα αυτά, είναι όμορφο τα παιδιά μας να τα βιώνουν.
Η αλήθεια είναι ότι είμαστε όλα τα καλά και τα κακά της οικογένειάς μας.
Έχουμε πάρα πολύ όμορφα χαρίσματα να δίνουμε στα παιδιά μας. Δυστυχώς μέσα σε όλα δίνουμε και τα άγχη μας και τις ανασφάλειές μας! Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό, κακό είναι να υπάρχουν και να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε.
Είναι πολύ καλό, καταρχήν, να γνωρίζουμε εμείς οι ίδιοι ποιοι είμαστε να το κοινωνούμε αυτό με τα παιδιά και να μην φοβόμαστε να τσαλακωθούμε μπροστά τους. Ν’ αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είμαστε, να προσπαθούμε σε κάθε περίπτωση να τον βελτιώνουμε και να γινόμαστε καλύτεροι ως άνθρωποι, ως επαγγελματίες και ως γονείς! Και αυτό το πράγμα το αντιλαμβάνεται το παιδί στη φυσική του διάσταση, έτσι θα είναι αυθεντικό, θ’ αναγνωρίζει τον εαυτό του και θα κάνει με τη σειρά του ό,τι καλύτερο μπορεί.
Εμείς όμως δε θα το στοχοποιούμε σαν καλό ή κακό μαθητή, σαν καλό ή κακό παιδί!
Είναι φυσιολογικό ένα παιδί όταν έχει μια δυσκολία να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του και να έχει κακές συμπεριφορές. Σε κάθε περίπτωση διαμορφώνεται μέχρι τα 18 του και πολλές φορές, πέρα από αυτή την ηλικία.
Ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή με κάποιες προδιαθέσεις χαρακτηριστικών φυσικά, με κάποιο βιολογικό υλικό, ο τρόπος σύνθεσης σε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα επηρεάζεται και από το περιβάλλον στο οποίο ζει. Η ηρεμία μέσα στην οποία μεγαλώνει. Το οργανωμένο περιβάλλον, ο τρόπος που διαχειρίζονται οι γονείς τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού και των συναισθημάτων του. Η θετική ανατροφοδότηση. Όλα αυτά είναι πολύ δομικά στοιχεία για την ανατροφή του παιδιού και τη δόμηση μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας.
Η σύγκριση του παιδιού με κάποιο άλλο ή με τα αδέλφια του τί επιπτώσεις επιφέρει στην ψυχοσύνθεσή του;
- Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνονται συγκρίσεις με άλλα παιδιά αλλά κυρίως ούτε με τ’ αδέλφια. Γιατί έτσι δίνουμε χαρακτηριστικά και με κάποιο τρόπο είναι αυτό που λέμε πολλές φορές «αυτοεκπληρούμενη προφητεία»!
Αυτό που θα δούμε στο παιδί μας, έχουμε ένα μαγικό τρόπο να του το περάσουμε και μετά από καιρό να βγει όπως ακριβώς το θέλουμε, με κάποιο μαγικό τρόπο το έχουμε εμείς προκαλέσει και διαμορφώσει, δεν υπάρχει λόγος!
Υπάρχουν οικογένειες που χάνουν από κάποιο ατύχημα κάποιο παιδί τους και δίνουν τη θέση του στο άλλο παιδί της οικογένειας, αγνοώντας ότι πρόκειται για μια άλλη προσωπικότητα. Μπαίνει σε μια πορεία, είναι σαν να έχει μια αποστολή να εκπληρώσει. Ξέρετε πόσο δραματικό είναι αυτό!
Έχω ένα παράδειγμα να σας αναφέρω: Μια μητέρα έδωσε το όνομα του αδικοχαμένου αδελφού της στο παιδί της και το μεγάλωσε σαν να μεγάλωνε τον χαμένο αδελφό της κι όχι το ίδιο το παιδί της. Τώρα ως ενήλικας έχει απομακρυνθεί από την οικογένεια, η οποία δεν έχει νέα του! Πώς το σχολιάζετε;
- Βέβαια, του στέρησε η μητέρα του τη δυνατότητα να έχει τη δική του ταυτότητα.
Το θέμα της ταυτότητας σήμερα, για μένα είναι το πιο σημαντικό, το μεγαλύτερο πρόβλημα, κι αν μου επιτρέπετε, η μεγαλύτερη επανάσταση που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για την κοινωνία του είναι να βρει τον εαυτό του και να διατηρήσει τα δικά του στοιχεία όσο δύσκολο κι αν είναι. Την ακεραιότητα και την διακριτή του οντότητα όσο δύσκολο κι αν είναι! Το τονίζω αυτό!
Θα ήθελα ν’ ακούσω τώρα σε πρακτικό επίπεδο σε μια καθημερινή οικογένεια, αν υπάρχουν πόροι από την Περιφέρεια ώστε η οικογένεια της Κρήτης να είναι πιο ήρεμη. Έχει προβλέψει η Πρόνοια της Περιφέρειας Κρήτης για τους ψυχοκοινωνικούς πόρους;
- Όλο αυτό που θεωρούμε «πόρους» και υπηρεσίες και πως αυτά στελεχώνονται, είναι από την γενικότερη πολιτεία. Σίγουρα υπάρχουν, στήνεται κάθε φορά Δίκτυο υπηρεσιών. Οι Υπηρεσίες, γενικότερα στην Κρήτη, λειτουργούν ή πρέπει να λειτουργούν σαν ένα Δίκτυο Υποστήριξης ανάλογα με το πρόβλημα.
Το θέμα δεν είναι την ώρα που η οικογένεια «χάνει τα χρήματα» να δώσεις π.χ. χρήματα, φυσικά σε πολλές περιπτώσεις ακραίων αναγκών μπορεί να κάνεις και αυτό σαν Κοινωνική Υπηρεσία. Στην ουσία, όμως, αυτό που προσπαθείς να κάνεις είναι να διατηρήσεις τους δεσμούς γενικότερα στην οικογένεια και να την εκπαιδεύσεις στη δύσκολη στιγμή τι πρέπει να κάνει.
Δηλαδή, όταν υπάρχει πρόβλημα ψυχικής υγείας στους γονείς, μπορεί μια παράπλευρη απώλεια, να είναι ένας γονέας με ψυχική νόσο να μην μπορεί να δουλέψει, οπότε να χρειαστεί μια δεδομένη στιγμή να δώσεις κάποια χρήματα, οικονομικούς πόρους!
Αυτό που όμως πρέπει να γίνει για να λύσεις το πρόβλημα είναι:
- Να βοηθήσεις τον γονιό ν’ αναγνωρίσει το πρόβλημα ψυχικής υγείας να τον στηρίξεις, να τον ανακουφίσεις να τον απενεχοποιήσεις για να ζητήσει ο ίδιος υποστήριξη στο θέμα που αντιμετωπίζει.
- Να τον διασυνδέσεις με τις υπηρεσίες εύρεσης εργασίας, να δεις πού ακριβώς δυσκολεύεται, να του δώσεις κάποια χρήματα όταν προβλέπεται απ’ το κονδύλι για να μπορέσει να συντηρηθεί ο άνθρωπος αυτός προσωρινά, να τον βοηθήσεις να βρει δουλειά, να εντοπίσει το πρόβλημά του, να το αναγνωρίσει έτσι ώστε να λυθεί αργότερα.
Η Κοινωνική Λειτουργός παρεμβαίνει για να λύσει το πρόβλημα.
Στην Κοινωνία μας υπάρχει το πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Πώς θα μπορούμε να συντελέσουμε ώστε να λυθεί και να μην καταντήσουμε λαός γερόντων και αφανιστούμε;
- Επειδή έχουμε την ανεργία, ένα σοβαρό οικονομικό πρόβλημα υφίσταται στην κοινωνία μας. Δεν είναι στην κουλτούρα μας ν’ αφήσουμε στα 18 χρόνια τα παιδιά μας ν’ αυτονομηθούν κοινωνικοσυναισθηματικά, το πρόβλημα συνίσταται στο γιατί μας αρέσει να έχουμε το παιδί κοντά μας κι όχι αυτόνομο αλλά εξαρτημένο από εμάς, δεμένο με τον ομφάλιο λώρο!
Οι δείκτες της αυξημένης εγκληματικότητας, οι ψυχιατρικές νόσοι, τα διαζύγια βάλουν και διαβάλλουν τον πυρήνα της οικογένειας. Κι εμείς ως Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης είμαστε εκεί για να στηρίξουμε την οικογένεια και να προστατεύουμε το παιδί.
Το αίτημα των Κοινωνικών Υπηρεσιών είναι η πρόσκληση μόνιμων θέσεων. Δεν γίνεται οι ανάγκες να καλύπτονται με 8μηνες συμβάσεις με περισσότερους αναπληρωτές παρά με μόνιμους Κοινωνικούς Λειτουργούς στις θέσεις που χρειάζονται και με διεπιστημονικές ομάδες κατά το δυνατό και άλλες ειδικότητες!
Είμαστε υπέρ της πρόληψης κι όχι υπέρ της καταστολής. Καλύτερα να προσληφθούν πρωτοβάθμια Κοινωνικοί Λειτουργοί για να μην έχουμε «φυλακές», να μην έχουμε «ιδρύματα», για να μην έχουμε «κέντρα απεξάρτησης». Όσο στηρίζουμε την πρωτοβάθμια Κοινωνική Υπηρεσία, τόσο λιγότερο χρειάζεται να στηρίξουμε τα ιδρύματα.
Θα ήθελα να αναφερθούμε στο Κοινωνικό Δίκτυο Υποστήριξης γερόντων, «Βοήθεια στο Σπίτι».
- Είναι αναγκαία η ύπαρξη του Κοινωνικού Δικτύου Υποστήριξης γερόντων «Βοήθεια στο Σπίτι», όταν υπάρχουν στην Περιφέρεια Κρήτης χωριά με πέντε, δέκα κατοίκους! Ας μην έχουμε στο μυαλό μας τα κεφαλοχώρια που έχουν τα σούπερ μάρκετ κι όλες τις υπηρεσίες στη διάθεσή τους!
Αυτοί οι άνθρωποι και μόνο να νιώθουν ότι περνάει το αυτοκίνητο της «Βοήθεια στο Σπίτι» και να έχουν την προσδοκία ότι θα χτυπήσει η πόρτα και ένας άνθρωπος θα τους μετρήσει την πίεση, ή απλά θα τους πει «Καλημέρα!» είναι ιαματικό και θαυματουργό!
Επίσης πρέπει να τονίσω ότι είναι από τις πλέον νευραλγικές υπηρεσίες που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιτρέψουμε να ανασταλεί η λειτουργία της.
Όλο αυτό που υπάρχει πρέπει να ενισχυθεί και ν’ αναπτυχθούν και άλλες υποστηρικτικές υπηρεσίες για τον άνθρωπο! Έχουμε χρέος να υποστηρίξουμε πρωτίστως, τον Άνθρωπο!
Για να το λέτε εσείς σημαίνει ότι βάζετε ένα πετραδάκι σ’ αυτή την υποστηρικτική «κραυγή» θα έλεγα, συνέχισης ύπαρξης αυτής της υπηρεσίας!
- Φυσικά και κάθε Κοινωνική Υπηρεσία είναι αναγκαίο να υφίσταται για να υπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου.
Από το γραφείο μου, 14 χρόνια στο Ιατροπαιδαγωγικό Κέντρο του Βενιζελείου Νοσοκομείου Ηρακλείου, έχουν περάσει διαφόρων κοινωνικών τάξεων άνθρωποι. Εγώ μπορώ να σας πω ότι, ό,τι και να ξέρω για τον οποιοδήποτε άνθρωπο, στο δικό μου το γραφείο έρχονται ως Άνθρωποι, έρχονται ως Γονείς.
Είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας αλλά είμαστε και τόσο ίδιοι! Έχουμε την ανάγκη να μας ακούσει ένας άνθρωπος, πράγμα πολύ δύσκολο και μεγάλο συγχρόνως!
Πολλές φορές συνειδητοποιώ να ταξιδεύω στις αφηγήσεις των ανθρώπων. Είναι πάρα πολύ όμορφο και πολύ μεγάλη ευθύνη να ακούσεις, να σου καταθέτουν τον ψυχικό τους πόνο! Να τους νιώσεις. Είναι τόσο λυτρωτικό για εκείνον ο οποίος κάνει ένα νέο ξεκίνημα, μια αλλαγή όχι επειδή του την προκαλείς αλλά επειδή είναι έτοιμος ν’ ακούσει εκείνη την ώρα. Η συνεργασία μαζί μας οδηγεί τον κάθε πάσχοντα άνθρωπο να μπορεί ν’ αντιληφθεί ο ίδιος τις ανάγκες του, είναι σαν να φυτεύουμε σποράκια τα οποία θ’ αναπτυχθούν, θα βγάζουν καρπούς και κάποια στιγμή το μαθαίνουμε και η χαρά είναι μεγάλη.
Ταξιδεύουμε μαζί σας μέσα από τον άκρως ενδιαφέροντα λόγο σας και την εκ βαθέων ενημέρωση και σας ευχαριστώ γι αυτό. Τώρα θα σας ρωτήσω, ανοίγοντας ένα μεγάλο κεφάλαιο συζήτησης αναφορικά με την νόσο Αλτσχάιμερ!
- Βεβαίως, έχω δουλέψει με αυτούς τους ανθρώπους σε Οίκο Ευγηρίας. Μπορώ να πω την εμπειρία μου και τη γνώση μου στο θέμα.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα μοναδικό τρόπο να διατηρούν τις παλιές τους μνήμες. Όταν δούλευα λοιπόν εκεί, μπορώ να σας δώσω την εικόνα του ανθρώπου που δε θυμόταν ούτε το όνομά του, που δε θυμόταν ποια ήμουνα εγώ, δεν αναγνώριζε το ίδιο το παιδί του και μπορούσε να μου μιλάει ώρες ολόκληρες για την μικρασιατική καταστροφή και για εικόνες που είχε ζήσει με την μητέρα του στο χωριό.
Πρόκειται για μια νευροεκφυλιστική νόσο που έχει τη δυνατότητα να διατηρεί τις παλιές μνήμες. Γιατί η μνήμη δεν χαράζεται στο μυαλό μόνο σαν γνωστική εικόνα, μόνο σαν νοητική εικόνα! Η μνήμη είναι μυρωδιές, θύμησες, είναι εντυπώσεις, είναι συναισθήματα που αυτό που θα γραφτεί στο υλικό της ψυχής του ανθρώπου, δεν σβήνει. Εκεί που προκαλείται η βλάβη περισσότερο είναι στο πώς γενικότερα ο εγκέφαλος διαχειρίζεται την γνωστική λειτουργία και στην πρόσφατη σχετικά μνήμη.
Οπότε είναι υπέροχο να μπορείς να μιλήσεις μ’ ένα τέτοιο άνθρωπο. Υπάρχουν ειδικές δημόσιες υπηρεσίες που ασχολούνται όσο ακόμα έχουν προσωπικό κι έχουν τη δυνατότητα ν’ ασχοληθούν! Είναι αναγκαία η ιατρική παρακολούθηση και φαρμακευτική υποστήριξη αυτών των ατόμων.
Πρέπει να στηρίξουμε και να υποστηρίξουμε την νοητική ενδυνάμωση του ατόμου κατά το δυνατόν και να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την όποια γνωστική λειτουργικότητά του. Όσο περισσότερο μπορούμε ν’ ασκήσουμε τον άνθρωπο ώστε να διατηρήσει κατά το δυνατόν την γνωστική του λειτουργία, όσο φθίνει και περνάει η ηλικία, πρέπει να το κάνουμε!.
Κι εμείς, οι νεότεροι άνθρωποι, για να διατηρήσουμε την γνωστική μας λειτουργία πρέπει να κάνουμε διάφορες δραστηριότητες και συνεχώς να μαθαίνουμε καινούργια πράγματα. Το να καθόμαστε μπροστά στους τηλεοπτικούς μας δέκτες αναπαυτικά στον καναπέ του σαλονιού μας δεν βοηθάει. Και δεν βοηθάει όχι μόνο στο να διατηρούμε την γνωστική μας λειτουργία, δεν βοηθάει γενικότερα.
Ο άνθρωπος έχει φτιαχτεί για ν’ αλληλεπιδρά με ανθρώπους, για να συνεννοείται, για να μοιράζεται πράγματα. Το να καθόμαστε παθητικά σε μια πολυθρόνα δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες του ανθρώπου.
Δεν υπάρχει ενημέρωση τόσο στο νότο του Ηρακλείου, όσο κι ευρύτερα στην Περιφέρεια Κρήτης. Σε μια τέτοια νόσο δεν μπορούν να βοηθήσουν ούτε οι οικείοι αλλά ούτε και οι βοηθοί που τις περισσότερες φορές είναι αλλοδαποί και δεν καταλαβαίνουν την γλώσσα. Επί της ουσίας δεν υπάρχει ενημέρωση! Υπάρχουν και κακοποιήσεις. Τι μπορούμε να κάνουμε;
- Δεν μπορούμε να μείνουμε αναγκαστικά στο σπίτι για να φροντίσουμε τον πάσχοντα άνθρωπό μας. Μπορούμε όμως να ελέγξουμε ενδελεχώς τον βοηθό. Να υποψιαζόμαστε, να έχουμε το νου μας σε κάθε περίπτωση και να επικοινωνούμε με την τοπική Κοινωνική Υπηρεσία, τις κατάλληλες Υπηρεσίες ενδεχομένως «Βοήθεια στο σπίτι», να περάσει και να διατηρήσει την επαφή.
Όλοι πρέπει να υποστηριζόμαστε.
Έχω να προτείνω να κάνουμε μια σειρά από συζητήσεις στο ραδιόφωνο ως χρέος ενημέρωσης. Κι όταν συσταθεί η ομάδα υποστήριξης των νοσούντων από την νόσο Αλτσχάιμερ, να σας ζητήσω την έμπρακτη συμμετοχή σας.
- Είμαι στη διάθεσή σας όποτε χρειαστείτε την βοήθειά μου.
Είχα την τιμή να συμμετέχω σε μια ταινία σε σενάριο της ψυχολόγου κας Μαρίας Σβολιαντοπούλου, η οποία έκανε αυτή την ταινία με αφορμή την φροντίδα της μητέρας της προς τη γιαγιά της, η οποία νοσούσε από την νόσο Αλτσχάιμερ. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο πως ο φροντιστής του Αλτσχάιμερ, είναι ένας αφανής ήρωας ένας άνθρωπος που πραγματικά δίνει. Το αφιέρωσε στους γονείς της ως «ευχαριστώ’ στο πώς την μεγάλωσαν.
Το Δίκτυο των εθελοντών συμμετεχόντων στην ταινία ήταν πάνω από 80 άτομα. Η κα Σβολιαντοπούλου διαθέτει την ταινία αυτή και κάνει προβολές κι αν μαζέψει χρήματα, το κάνει για να βοηθήσει τους συλλόγους. Η ταινία αυτή παγκόσμια έχει πάρει πάνω από 17 βραβεία.
Και αυτοί που έχουν τον νοσούντα και ντρέπονται γι’ αυτό, να μπορούν να μιλήσουν για το πρόβλημα ελεύθερα και να συμμετέχουν ενεργά στην ενημέρωση. Θα πρέπει ο κόσμος να μην είναι επικριτικός αλλά ενσυναισθηματικός!
Θέλω να προσθέσω τελειώνοντας την όμορφη κουβέντα μας πως στην αρχή ξεκίνησα λέγοντας «μεγάλη μου τιμή» και τελειώνω ότι είναι χαρά δική μου γι’ αυτή μας την ξεχωριστή συζήτηση!
Ομοίως και για μένα είναι ιδιαίτερη τιμή!
__________
* Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος και ραδιοφωνική παραγωγός.
